[EXO][TRANS] 48 HOURS ตอนพิเศษ - ความในใจของทุกคน (สปอย)

[FIC-TRANS] 48 HOURS - EXTRA CHAPTERS (ความในใจหลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดจบลง)


นาทีนี้คงแทบไม่มีเอ็กโซแฟนคนไหนไม่รู้จักฟิคชั่นเรื่อง 48 HOURS หรือ 48 ชั่วโมงเรืองนี้ (ที่แฟนจีนดราม่าเพราะแฟนคลับอินเตอร์เอาไปให้เฮียคริสอ่านถึง KCON)


แต่มีใครสงสัยมั้ยว่า ความในใจของตัวละครหลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดจบลงเป็นยังไง...


มาอ่านกันดีกว่า...











::::ควรอ่านตอนพิเศษหลังจากอ่านเนื้อเรื่องหลักจบแล้ว::::














เมื่อต้องสูญเสียคนที่เรารักไปอย่างไม่มีวันกลับ จะทำยังไงถึงจะมีโอกาสรู้ได้ว่า.... เ้ขาคนนั้นสำคัญกับเราเพียงใด?




1. คริส


ในตอนที่ก้าวออกมาจากห้องน้ำ ผมเห็นแบคฮยอนเดินออกมาจากห้องนอน ผมหยุดฝีเท้าลงโดยอัตโนมัติในเสี้ยววินาทีที่ร่างของเขาก้าวผ่านผมไป แม้จะไม่ได้เอี้ยวไปมอง แต่ผมก็มองเห็นร่างเล็กๆ ของเขาก้าวเข้าห้องน้ำไป มันทำให้ผมนึกถึงโชว์เคสแรกของเราที่กรุงโซลเมื่อสองปีก่อน ตอนนั้นแบคฮยอนพูดว่า "หน้าตาคริสฮยองกับผมมีส่วนคล้ายกัน ผมเลยอยากสนิทกับเค้า"

ถึงสีหน้าของผมต่อหน้ากล้องจะยังคงนิ่ง แต่ในใจผมกลับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา - เราเหมือนกันตรงไหนเหรอ? หน้าตาฉันสมบูรณ์แบบจะตาย ส่วนนายน่ะ ตาเล็ก ปากเล็ก จมูกก็เล็ก -


ผมยังจำได้ถึงตอนที่เราช่วยกันพาอี้ชิงที่บาดเจ็บที่หลังกลับโรงแรม อี้ชิงบ่นว่า "แบคฮยอน นายทำเป็นใจดีมาช่วยพยุงฉันเพราะอยากใกล้ชิดกับคริสฮยองใช่มั้ย สีหน้าเพ้อๆ ของนายมันบอกทุกอย่างเลยนะ"

แบคฮยอนยิ้มจนตาหยี "ใช่ ผมชื่นชมคริสฮยอง แต่ผมก็ชอบอี้ชิงฮยองนะ ถึงผมจะผิดหวังเพราะพี่ไม่ชอบจูบผมมาหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้จะเป็นโอกาสที่ดีเลยล่ะ" แบคฮยอนทำท่าเหมือนจะจูบอี้ชิง แต่อีกฝ่ายกลับแค่พยักหน้า ก่อนจะส่งเสียงแสดงความเจ็บปวดออกมา

แบคฮยอนรีบถอยออกทันที พลางส่งเสียงถามอย่างประม่า "ผมขอโทษ ผมขอโทษ... พี่เป็นอะไรหรือเปล่า"
อี้ชิงส่ายหน้า ก่อนจะหันมาสบตากับผมแล้วยิ้ม "ทำไมพวกนายทุกคนถึงชื่นชมผู้ชายคนนี้กันนักนะ หมอนี่มีอะไรดีนักเหรอ ช่วยบอกฉันหน่อยสิ"

แบคฮยอนกลอกตาไปมา "ก็คริสฮยองตัวสูง ผมก็อยากสูงบ้าง"
คำตอบของเขาทำให้ผมที่มั่นใจในสเน่ห์และคาริสม่าของตัวเองเสมอถึงกับอึ้ง ดวงตาของผมจ้องแบคฮยอนนิ่ง "พูดเล่นหรือเปล่า แค่เพราะฉันสูงเนี่ยนะ?"


แบคฮยอนก็แค่ยิ้ม


เมื่อผมเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นว่าจงอินกำลังมองมาที่พวกเรา อะไรบางอย่างก็จู่โจมเข้ามาในห้วงความคิด ทำให้ผมจงใจพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้น "แล้วทำไมนายไม่ชื่นชมจงอินบ้างล่ะ หมอนั่นก็ตัวสูงนี่นา"
แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคาดไว้... จงอินที่แสร้งทำเป็นยืนหันหลังให้เราหูตั้งขึ้นมาทันที


แบคฮยอนพองแก้ม ดวงตาที่ตกลงทั้งสองข้างยิ่งทำให้ใบหน้าของแบคฮยอนดูเศร้าๆ "หมอนั่นเด็กกว่าผมตั้ง 2 ปี! ผมเกลียดคนเด็กกว่าที่บังอาจมาสูงกว่าผม"

จงอินหูลู่ลงอย่างปวดร้าว


มันทำให้ผมต้องพยายามกลั้นเสียงหัวเราะอย่างยากลำบาก ในที่สุดผมก็โพล่งประโยคภาษาจีนออกมา "อย่าชื่นชมฮยองเลย ฮยองน่ะเป็นแค่ตำนานนะ"
แบคฮยอนเอียงคอไปถามอี้ชิง "หมายความว่าอะไรเหรอฮะ?"
อี้ชิงหัวเราะ ก่อนจะใช้ความคิดพยายามหาคำจำกัดความที่เหมาะสมที่สุดเพื่ออธิบายให้แบคฮยอนเข้าใจ "เค้าบอกว่า อย่าชื่นชมเค้าเลย เค้าไม่ไ่ด้ดีเลิศเลอแบบที่นายคิดหรอก"

ผมเพิ่งจะได้รู้ความจริงที่ว่า... การแปลของอี้ชิงนั้นเหมาะสมอย่างที่สุด


แบคฮยอนตัวน้อย... อย่าชื่นชมฮยองเลย ฮยองเป็นคนเลวนะ





5. คริส


ลำแขนของผมยกขึ้นก่อนจะร่วงลงอีกครั้ง จงอินหันมามองผม... ร่างของเขาค่อยๆ ร่วงลงไปช้าๆ มือข้างหนึ่งฉุดรั้งแขนของผมไว้ ในขณะที่อีกข้างกำเสื้อผมไว้แน่น
ผมปิดเปลือกตาลง ก่อนผลักร่างของเขาร่วงลงไปกระแทกพื้นอย่างรุนแรง ดวงตาของจงอินเบิกโพลง... เขาคงกำลังหวนคิดถึงสงครามการต่อสู้มากมายในห้วงเวลาแสนสั้นของชีวิต ครั้งนี้คงเป็นครั้งแรกที่จงอินได้สัมผัสกับความพ่ายแพ้ และมันก็จะเป็นความพ่ายแพ้ครั้งสุดท้าย


คิมจงอิน นายเคยพูดไม่ใช่เหรอว่าเรามันก็เป็นมนุษย์จอมเสแสร้งกันทั้งคู่ ลองหันกลับไปดูตัวนายเองซะบ้างสิ


เทาฆ่าแบคฮยอน แล้วนายก็ฆ่าเทา
แบคฮยอนฆ่าจุนมยอน ...จุนมยอนที่อยู่ข้างๆ นายมา 6 ปีเต็ม ถึงนายจะเสียใจแต่นายก็ยังเลือกจะปกป้องแบคฮยอนอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด

คิมจงอิน นายมันก็เสแสร้งเหมือนกันนั่นแหละ


คิมจงอินที่หยิ่งผยอง... คิมจงอินที่แข็งแกร่งแต่เต็มไปด้วยความหล่อเหลา


ในตอนเริ่มเกมนี้นายคือราชา... ไม่มีใครเอาชนะนายได้ ไม่มีเลย... ยกเว้นก็แค่แบคฮยอนคนเดียวเท่านั้น ถึงเราก็รู้ว่านายมันสุขุมรอบคอบกับทุกๆ เรื่อง

แต่ในตอนนี้... ความตายของเขากลับชักนำให้นายพบกับความพ่ายแพ้


แค่เห็นสายตาที่นายเฝ้ามองร่างไร้วิญญาณของเขา ฉันก็รู้แล้วว่านายกำลังจะแพ้

นายกลายเป็นคนสิ้นหวัง ควบคุมตัวเองไม่ได้ และสุดท้ายก็ตกสู่สภาวะอ่อนแอที่สุด

ความเยือกเย็นและฉลาดเฉลียวก่อนหน้านี้พังทลายลงไปหมด



แค่ฉันมองไปที่ลู่หาน ฉันก็รู้แล้วว่าเขากำลังจะสูญเสียคิมจงอินไป


จงอิน นายกำลังจะแพ้... มันทำให้ฉันนึกถึงช่วงเวลาที่เรายืนอยู่ที่มุมหนึ่งของเวทีกันเพียงสองคน อยู่ๆ นายก็โพล่งขึ้นมาว่าได้ยินว่าฉันมีชื่อเล่นว่า นักบวช

จงอินที่ไม่เคยชื่นชมฉันเหมือนคนอื่นๆ... ถึงฉันจะไม่หลงตัวเองถึงขั้นเหมารวมว่าเมมเบอร์คนอื่นๆ ชื่นชมนับถือฉันกันหมดก็ตาม ฉันก็แค่สงสัย อยากรู้ถึงเหตุผล... ฉันก็เลยจงใจกวาดสายตาไปมองเมมเบอร์คนอื่นๆ ในขณะที่พูดล้อเล่นกับนายว่า "ทุกคนนับถือฉัน" เพื่อจะถามต่อว่า "แล้วเด็กอย่างนาย ทำไมถึงไม่อยากมาเข้าโบสถ์ของฉันเหมือนคนอื่นๆ ล่ะ"

นายก็แค่แย้มรอยยิ้มสดใส พลางตอบว่า "ผมมีความเชื่ออย่างอื่น"
ถึงนายจะหันไปในทิศทางที่คนอื่นๆ ยืนกันอยู่เต็มไปหมด แต่ฉันก็มองเห็นรอยยิ้มของนายผ่านดวงตาคู่นั้น รอยยิ้มที่เผยให้เห็นฟันขาวสะอาด รอยยิ้มที่เหมาะสมกับภาพลักษณ์สดใสของเด็กหนุ่มนักเรียนธรรมดาๆ



คริส: จงอิน นายจะเป็นคนที่อยู่รอดคนเป็นสุดท้าย ถ้าเพียงแค่ไม่มีแบคฮยอนอยู่บนโลกนี้ตั้งแต่แรก รู้ไว้ซะว่าเป็นฉันเองที่ฆ่าแบคฮยอนของนาย ไม่ใช่เทา นายล้างแค้นผิดคนแล้วล่ะ


คิมจงอิน: ถ้าเพียงแต่ผมจะไม่แกล้งทำเป็นฉลาดเลือกลู่หานมาร่วมทีมด้วย... ถึงเราจะต้องตายเร็วขึ้นอีกสักนิดเพราะถูกพวกเมมเบอร์จีนฆ่า แต่อย่างน้อยแบคฮยอนก็คงจะได้หมดลมหายใจเคียงข้างผม... เราคงจะได้ตายด้วยกัน


ในเมื่อคนที่ผมต้องการจะปกป้องได้จากไปแล้ว... ผมก็ไม่รู้จะมีลมหายใจต่อไปอีกทำไม





--------- EDIT เพิ่มเติม ---------





2. จื่อเทา



ผมกระตุกรัดสายพลาสติกรอบรำคอเพรียวบางของคนๆ นั้นแน่น นึกเย้ยเยาะตัวเองที่ร่างทั้งร่างสั่นเทาจากความตกใจและความปวดร้าวในวินาทีที่รู้ว่า... คนๆ นั้นคือใคร


'นายก็รู้แก่ใจอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไงว่าเขาจะต้องตาย รู้ตั้งแต่ตอนที่นายเขียนตัวอักษรภาษาจีนที่มีแต่เมมเบอร์ชาวจีนเท่านั้นที่เข้าใจนี่นา' ผมบอกตัวเอง 'ยังจะเสแสร้งอะไรอีก?'


ถึงเขาจะอายุมากกว่า แต่เขาก็ตัวเล็กบอบบางกว่าผมมาก ผมไม่จำเป็นต้องใช้แรงมากมายเลยเพื่อจะดึงให้แรงขึ้นก่อนจะรู้ได้ว่าลมหายใจสุดท้ายของเขากำลังจะหมดลงด้วยน้ำมือของผม

ผมก้มหน้าลง พยายามไม่มองไปที่ร่างผอมบางใช้สองมือตะกุยตะกายเพื่อพยุงกายขึ้นจากพื้นให้หยัดยืนบนขาทั้งสองข้างอย่างน่าเวทนา ในเสี้ยววินาทีหนึ่ง... ดวงตาของผมก็สบเข้ากับจี้อันนั้น



เท่าที่ผมจำได้ เขาเคยพูดว่า 'นายให้จี้อันนี้กับฉัน ทั้งๆ ที่ฉันไม่รู้ถึงความหมายของมันด้วยซ้ำ เพราะไม่รู้ว่าควรจะแค่เก็บเอาไว้หรือใส่มันติดตัวดี ฉันก็เลยไปซื้อสร้อยที่เข้ากันมาคล้องเอาไว้ล่ะ'



ผมคลายฝ่ามือออก ร่างของเขาคลานขดไปที่ประตู


ผมไม่รู้ว่าใครกำลังพยายามกระแทกประตูเข้ามา เลยตัดใจกระชากลากเขากลับมาแล้วเพิ่มแรงรัดแน่นขึ้น... แน่นจนเส้นเลือดบนข้อมือปูดโปน

แต่ทำไมผมถึงรู้สึกราวกับว่าผมเป็นเพียงคนที่เฝ้ามองเหตุการณ์จากปากประตู



ความทรงจำของผมหวนกลับไปสู่ปาร์ตี้วันเกิดเมื่อสองปีที่แล้ว เขาพูดว่า 'เทา ตอนที่อยู่เกาหลีนายจะชอบอยู่ข้างๆ ฉันนี่เนอะ ฉันเลยได้ยินมาว่าตอนที่ต้องไปทำงานที่จีนนายเลยร้องไห้เพราะคิดถึงฉัน ถึงหน้าตาของเทาจะดูน่ากลัว แต่รู้มั้ย ในสายตาฉัน นายน่ะ เป็นเด็กน้อยที่สุภาพน่ารักนะ'


ผมเฝ้ามองร่างของคนที่นุ่มนวลและอ่อนแออย่างเขาค่อยๆ หยุดการต่อต้าน... และท้ายที่สุด... ค่อยๆ หยุดการเคลื่อนไหวลงโดยสิ้นเชิง
ดวงตาของผมมองภาพ**ฆาตกรค่อยๆ ก้มศีรษะลง หยาดน้ำตาเริ่มพร่างพรูลงอาบทั่วใบหน้าซีดขาว


จู่ๆ ผมก็เริ่มรับรู้ได้ถึงความรู้สึกเดิมๆ จากมุมมองอันใกล้แสนใกล้ ทั้งที่ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้เพียงแค่นี้ แต่ริมฝีปากของผมกลับยังคงพร่ำเพ้อ 'แบคฮยอน... ผมคิดถึงพี่เหลือเกิน คิดถึงจนต้องร้่องไห้'



ทุกๆ ครั้งที่เราไปทำกิจกรรมที่จีน ผมมักจะยืนอยู่ข้างๆ พี่ คอยทำหน้าที่ล่ามแปลภาษาให้พี่เสมอ ผมอยากแปลให้พี่อีกนะ... เพราะฉะนั้นพี่หนีไปเถอะ หนีไปซะ

รีบหนีไป



ทำไมถึงไม่หนีล่ะ








9. คิมจงอิน



เสียงโครมครามจากด้านล่างเรียกให้ลู่หาน ชานยอลและผมวิ่งพรวดพราดลงไป ชานยอลก้าวนำอยู่ข้างหน้า โดยมีผมตามไปติดๆ ส่วนลู่หานรั้งอยู่เป็นคนสุดท้าย

ไม่รู้ว่าวินาทีไหนที่ฝีเท้าของผมเริ่มช้าลง... แต่หัวใจกลับเต้นเร็วขึ้น ในใจผมเริ่มไม่แน่ใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น


เมื่อเราลงไปถึงบันไดขั้นสุดท้าย ตามแสงสว่างที่สาดส่องออกมาจากห้องน้ำเข้าไป ร่างกายของผมก็หยุดนิ่ง


ความรู้สึกแปลกประหลาดจู่โจมเข้าเกาะกุมในหัวใจ ผมพยายามบอกตัวเองว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง... เหตุการณ์หลังประตูบานนั้นจะต้องไม่ใช่เรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตของผม



แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังเลือกจะก้าวเข้าไป ในตอนที่ชานยอลผลักประตูให้เปิดออก


ลำแสงจัดจ้าลอดแผ่ออกมากระทบดวงตา หากมันกลับดับแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตของผมลงจนหมดสิ้น ผมเพิ่งรู้ตัวว่ายังไม่ได้ตัดสินใจเรื่องที่คิดทบทวนมาตลอดด้วยซ้ำ

ทั้งๆ ที่ผมยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าความรู้สึกที่วิ่งวนเวียนในจิตใจนี้เป็นเพียงแค่ความหลงใหล... หรือมันคือ ความรัก



ก่อนหน้านี้ ผมตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกมานานแสนนาน จนสุดท้ายก็ตัดสินใจว่าจะปล่อยให้เรื่องระหว่างเราดำเนินไปต่ออย่างนี้เรื่อยๆ เพราะเชื่อว่าสักวันหนึ่ง ผมเองคงจะเข้าใจถึงความรู้สึกของตัวเอง ดังนั้นไม่ว่าจุดจบจะหว่างเราจะเป็นอย่างไร ผมก็จะบอกให้เขาได้รับรู้


แต่... วันนั้นคงไม่มีโอกาสมาถึงอีกแล้ว



ข้อเท็จจริงนั้นทำให้ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองไ่ด้อีกต่อไป ผมคงวิปลาสไปแล้ว... เพราะในตอนที่สติหวนคืนกลับมา ผมก็รู้สึกได้ว่าในมือของตัวเองกำลังกำขวดแตกปลายแหลมเอาไว้แน่น โดยมีร่างของเทาถูกกดติดกำแพงและปลายแหลมของขวดแทงลึกเข้าไปที่หน้าท้องของเขา

ไม่ใช่ผม... ไม่ใช่ผมใช่ไหม?


ใครบางคนผลักร่างของผมออกห่าง ใครอีกคนวิ่งเข้ามา... บางคนฉุดดึงผมออกไป... ผมไม่รับรู้เหตุการณ์ตรงหน้าอีกต่อไป... รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องนั้นอีกต่อไปแล้ว



ความทรงจำของผมหวนคืนกลับไปในตอนที่เราอยู่ที่กันดิสนีแลนด์ กรุงนิวยอร์ก หูทั้งสองข้างของผมครอบด้วยเฮดโฟน ผมเดินอยู่ข้างหลังคนอื่นๆ เพราะทุกครั้งหลังจากเราเดบิวอย่างเป็นทางการ... ไม่ว่างเมื่อไหร่ที่ทั้งสองกลุ่มได้กลับมารวมตัวกัน ผมจะไม่แน่ใจเสมอว่าตัวเองควรจะอยู่ตรงไหน เพราะเซฮุนไปเกาะติดอยู่กับลู่หาน ผมเลยไม่รู้ว่าควรจะเข้าไปร่วมกับกลุ่มไหนดี ผมก็เลยเบือนความสนใจไปจดจ่ออยู่กับเสียงเพลงแทน อย่างน้อยมันก็ช่วยให้ผมมีความสุข


แต่ไม่นานหลังจากนั้น อยู่ดีๆ เทาก็เดินเข้ามาวางมือไว้บนไหล่ผม เขาพูดอะไรบางอย่างด้วยภาษาเกาหลีแย่ๆ บางครั้งก็ผสมกับภาษาจีนที่ผมแทบจับความไม่ได้ แต่จะว่าไปตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจข้อความที่ผมพูดเหมือนกัน แต่ก็ยังพยายามจะคุยกับผมซึ่งยังไม่ยอมถอดเฮดโฟนออกอยู่ดี

ผมรู้ว่าเขาเฝ้ามองผมที่ปลีกตัวมาอยู่คนเดียว เขาคงฉงนว่าผมจะสนุกเหมือนคนอื่นๆ หรือเปล่า ถึงมันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด แต่ผมก็ซึ้งใจอยู่เหมือนกัน



เราได้กลับมารวมกลุ่มกันอีกครั้งในตอนที่ M ขึ้นรับรางวัลหน้าใหม่ยอดนิยมในประเทศจีน
ในตอนนั้นผมเข้ากับกลุ่มบ้าๆ นี่ได้แล้ว ถึงจะไม่บ้าบอเท่าคนอื่นๆ ก็เถอะ ภาษาเกาหลีของเทาดีขึ้นมาก เขาเดินเข้ามายืนข้างๆ ผม เราพยักหน้าให้กันแล้วยิ้ม หลังจากความเงียบงันในช่วงเวลาหนึ่งผ่านพ้นไป ผมก็โพล่งคำถามขึ้นมา "ทำไมนายไม่มากรอกหูฉันด้วยภาษาต่างดาวเหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ"


เทาหัวเราะขึ้นมา "ก็ตอนนี้นายมีคนคอยอยู่ข้างๆ แล้วนี่ คนที่ไม่ยอมแยกห่างจากนายเลยน่ะ... แปลว่าความตั้งใจของฉันลุล่วงแล้ว ดังนั้นถ้าจะให้เข้าไปกวนประสาทนายเหมือนเดิมก็คงลำบากแล้วล่ะ" ดูเหมือนว่าดวงตาของเทาจะพร่ามัว เขาเลยเบนสายตาไปด้านข้างแทน

ผมคิดว่าพอจะเข้าใจเรื่องที่เขาต้องการจะสื่อ... คนที่เขาต้องการจะสื่อถึง อุณหภูมิร้อนผ่าวแล่นไหลขึ้นมาแตะแต้มใบหน้าของผมจนกลายเป็นสีแดงจัด ผมเลือกจะไม่ใส่ใจการล้อเลียนของเทา "ตอนแรกเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นหรอก ฉันเคยคิดว่าอยู่คนเดียวก็สบายดี แต่นายก็ยังเลือกจะเข้ามาใช้ภาษาเกาหลีห่วยๆ ของนายกวนประสาทฉัน แต่พอสถานการณ์ทุกอย่างก็ดีขึ้น นายก็จะยอมแพ้ขึ้นมาซะงั้น?"


"ก็ตอนนั้นนายเก็บตัวเงียบอยู่คนเดียว หัวเราะก็ไม่หัวเราะนี่นา ฉันเคยแอบคิดว่านายเป็นออทิสติกด้วยซ้ำ เก็ตป่ะ" เขาตวัดสายตามาจ้องผม "แต่ตอนนี้นายมีความสุขแล้ว... ฉันก็ชักกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นลมบ้าหมูซะเอง"

ผมระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "ทำไมทุกคนรู้กันหมดแล้วเนี่ย! วงนี้มันบ้าชัดๆ แค่เรื่องส่วนตัวยังเก็บไว้ไม่ได้เลย"



ผมยอมรับว่าเมื่อก่อนผมไม่ค่อยชินกับการหัวเราะแบบนี้เท่าไหร่นัก แค่หัวเราะแกนๆ ก็ดีแค่ไหนแล้ว ตอนที่พ่อแม่กับพี่ๆ ถามผมว่ายังสบายดีหรือเปล่า ผมก็ไม่ยักรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องผิดปกติอะไรสักนิิด ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตัวเองก็หัวเราะเหมือนคนเสียสติเป็นเหมือนกัน คงต้องโทษการใช้ชีวิตร่วมกับกลุ่มคนบ้าๆ พวกนี้นี่แหละ ทำเอาผมต้องคอยหัวเราะตัวบิดตัวงอเพราะเรื่องตลกปัญญาอ่อนของพวกเขาเสมอ


แม้แต่เทาเองก็ยังต้องยิ้มกว้าง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเขาก็กระซิบว่า "ฉันชอบทุกคนมากเลยนะ"

"ฉันรู้ นายบอกแฟนคลับไปหลายครั้งแล้วไม่ใช่เรอะ"
คำพูดของผมเรียกสีหน้าเครียดขึงของเทาให้ดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย "ไม่ใช่ ฉันไม่ไ่ด้พูดถึงแฟนๆ สักหน่อย ฉันรักพวกนายทุกคนต่างหาก"


ในงานประกาศรางวัลคราวนั้น กลุ่มของเรายืนอยู่ล่างเวที ในขณะที่พวกเขายืนอยู่ข้างบน ในที่สุด M ก็ได้รับรางวัลหน้าใหม่ยอดนิยม
ไม่นานก่อนหน้านี้ พวกเขายังพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอยู่เลยว่า 'อย่าฝันเลย พวกเราไม่ร้องไห้หรอกน่า เชื่อสิ' แล้วเป็นไงล่ะ ตอนนี้หกคนนั้นยืนร้องไห้กันเหมือน**โง่เลย

ผมมองภาพนั้นจากระยะไกล ในเสี้ยววินาทีหนึ่งของแสงสว่างที่จัดจ้า... พวกเราทั้ง 12 คนก้าวขึ้นไปยืนบนเวทีนั้นด้วยกัน
จู่ๆ ผมก็นึกถึงคำพูดของเทาเมื่อก่อนหน้านี้ 'เรา 12 คนต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป... อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปนะ'


ความอุ่นร้อนผุดพร่วงขึ้นมาเหนือดวงตาของผม ผมหันหน้าไปเผชิญกับชายหนุ่มที่ยืนห่างออกไปราวสิบเมตรบนเวที ริมฝีปากของผมเอ่ยตอบตกลงคำสัญญาเมื่อหลายชั่วโมงที่แล้วออกมา "ตกลง"



ผมรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อคริสก้าวเข้ามาด้านหลัง แต่สติของผมจมจ่อมอยู่กับถ้อยความและภาพความทรงจำในอดีตเสียแล้ว



เราจะแข็งแกร่งเมื่อต้องการปกป้องใครสักคน




ผมเคยคิดว่าตัวเองแข็งแกร่ง เพราะผมมีคนที่ต้องการจะปกป้องอยู่ข้างๆ

แต่ถ้าผมแข็งแกร่งขนาดนั้นจริง ผมก็ต้องปกป้อง  'ทุกคน' ได้ไม่ใช่เหรอ



แต่สุดท้ายแล้ว... แม้แต่เขาคนนั้นเพียงคนเดียวผมยังปกป้องไว้ไม่ได้


ความแข็งแกร่งของผม... มีอานุภาพเพียงแค่เฝ้ามองพวกเขาตายจากไปต่อหน้าทีละคน... ทีละคนเท่านั้น




ผมเอี้ยวใบหน้าหันกลับไป... ตั้งใจจะบอกพวกเขาว่า ถ้าเพียงแต่เราได้รับโอกาสอีกสักครั้ง ผมจะบอกทุกคนว่า เรามาใช้ช่วงเวลาในความทรงจำ 2 วันสุดท้ายนี้ให้มีค่าเหมือนกับวันหยุดพักร้อนจนนาทีสุดท้ายกันเถอะ แล้วก็มาใช้วิธีเดิมๆ ของเรา เล่นเกมเป่ายิงฉุบ เกมที่ผมไม่เคยแพ้ใครตัดสินหาคนสุดท้ายกันนะ

คนสุดท้าย... ผู้แพ้ที่จะต้องรับโทษทัณฑ์



โทษทัณฑ์ของการเป็น -- ผู้อยู่รอด




ราวกับว่าคริสจะล่วงรู้ถึงความคิดของผม ร่างสูงโปร่งได้พาคำตอบของเขาขยับก้าวเข้ามาใกล้

คำตอบที่ว่า...



ไม่มีโอกาสอีกแล้ว



ผมคว้าเสื้อของคริสเอาไว้ สบตาเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างของผม ผมอยากถาม... อยากถามเหลือเกินว่า ถ้าผมเอ่ยขอโทษเทา หมอนั่นจะให้อภัยผมไหม เขาจะยังอยากอยู่กับพวกเราหรือเปล่า


แต่คริสผลักผมออกห่าง



คริส พี่จะให้อภัยผมไหม?




ผมคิดว่าถึงจิตวิญญาณของผมจะมีโอกาสได้พบกับพวกเขาอีกครั้ง... หรือแม้แต่ถ้าหากสามารถย้อนเวลากลับไปได้ ผมก็จะไม่พูด... ไม่พูดอยู่ดีว่าผมก็รักพวกเขา รักพวกเขาทุกๆ คน


ผมมันก็เป็นซะอย่างนี้แหละ...














(ยังแปลไม่หมดนะคะ มีทั้งหมด 9 พาร์ท จะทยอยแปลและเอามาลงเรื่อยๆ ค่ะ ^-^)








Original Chinese: http://tieba.baidu.com/p/1871354927?pn=1
English Translation: heecups and wasabilxx
Thai Translation : FaiLisa (dandora)





สำหรับคนที่สงสัยเนื้อเรื่อง

1. 48 ชั่วโมงคือรูปแบบจำลองของ Battle Royale ที่ EXO ทั้ง 12 คนจะต้องฆ่ากันเอง โดยสุดท้ายแล้วจะมีคนรอดได้เพียงคนเดียว
2. ทั้ง 12 คนแบ่งออกเป็น 2 ทีมที่จะต้องกำจัดอีกฝ่าย
3. เทาอยู่ทีมเดียวกับจงอินค่ะ แต่จงอินฆ่าเขาเพราะแค้นที่เทาฆ่าแบค
4. เท่าที่อ่านคิดว่าคริสเลย์รักกัน ชานยอลชอบคริส แบคกับไครักกัน (แต่แบคจะแสดงออกว่าชื่นชมคริสมากกว่า แต่จริงๆ ก็รักไคเพราะดูได้จากฉากอายไลเนอร์) ฮุนฮานรักกัน





วิเคราะห์นิดๆ หน่อยๆ



อ่านพาร์ทของจงอินแล้วอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าจงอินเป็นตัวเอกของเรื่องแทนเฮียคริสจะเป็นยังไง ผู้ชายคนนี้มีความเป็นพระเอกสูงมาก 

ถึงจะร้าย แต่ก้ร้ายตรงๆ ร้ายแบบหยิ่งผยองแบบที่คริสว่า แต่ถึงเวลาแล้วเขากลับกลายเป็นคนที่อ่อนโยนที่สุด


ในส่วนที่คริสบอกจงอินว่าเขาเป็นคนฆ่าแบคฮยอนเอง ไม่ใช่เทา เราคิดว่าคริสน่าจะหมายถึง 'คนที่วางแผนให้แบคฮยอนตายคือคริส' 'เทาเป็นแค่หมากที่คริสใช้ดำเนินแผนนั้น' เพราะคริสรู้ว่าจุดอ่อนของไคคือแบค และเทาก็เป็นคนที่แข็งแรงที่สุดในทีมของไค
ถ้าเทาฆ่าแบค ไคก็ต้องแค้นจนควบคุมอารมณ์ไมไ่ด้ และกำจัดคนในทีมเดียวกัน
ทีมของคริสน่าจะได้ 2 ต่อ ทั้งคนที่เก่งที่สุดในเกมอย่างไคต้องเสียหลักเพราะการสูญเสียคนที่ตัวเองรัก กับทีมของไคต้องเสียสมาชิกเพิ่มอย่างไม่จำเป็นไปด้วย