` (มโน) เอาเรื่องของฉันไปเขียน 'นิ ย า ย' เถอะ 8? ; จบ
กระทู้นี้เป็นกระทู้เรื่องแต่งค่ะ บุคคลในเรื่องไม่มีตัวตนจริง
หากโครงเรื่องหรือชื่อตัวละครไปซ้ำกับเรื่องของใคร จขกท. ขออภัยค่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเป็นความบังเอิญทั้งสิ้น
หากไม่ปลื้ม ไม่เป็นไรค่ะ กดปิดได้
ออกตัวว่าไม่ใช่เรื่องจริงแต่แรก ดีกว่าปล่อยให้คนอ่านรู้ตัวว่าโดนหลอกทีหลัง
มันจะไม่สนุกนะ
แนะนำตัวละครก่อน
เรา = แก้ว
แฟน = ฟราน
ขอเล่าเหตุการณ์ก่อนที่เรากับฟรานจะคบกันก่อนนะ (สุดท้ายคบกันค่ะ และเกิดเรื่องหลังจากนั้นบานตะไทเลย เดี๋ยวจะมาเล่าทีหลัง)
ตอนนั้นเราอยู่ ม.2 ห้องเดียวกับฟราน เราเป็นสาววาย ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่ บอกเลย 5555
แต่ความเป็นสาววายก็ทำให้เรากับฟรานได้คบกัน
ตอนแรกเราก็ไม่ได้ชอบฟรานหรอก จนกระทั่งเพื่อนในกลุ่มเราเริ่มจิ้นฟรานกับเพื่อนฟราน ขอเรียกเพื่อนคนนั้นว่าเจ
คือเจกับฟรานอยู่กลุ่มเดียวกันแต่แรกอยู่แล้ว แต่อยู่ดีๆ ก็มาทำท่ากุ๊กกิ๊กให้เราเห็น กรี้ดดดด
แล้วโรงเรียนเราจะเป็นแบบเดินเรียน พอเปลี่ยนห้องเรียนที่นั่งก็ต้องเปลี่ยน
หลายวิชามากกกที่สองคนนี้จะมานั่งแถวข้างหน้ากลุ่มเรา โหย ฟินกระจายอะ 555555
นานๆ ไปเราเริ่มจับทางได้ละ เจเป็นเมะ ฟรานเป็นเคะ
เวลาเรียน เจจะนั่งนิ่งๆ ส่วนฟรานก็จะยุกยิกๆ ตามประสา ทำปากกาตกไปใต้โต๊ะเจบ้าง
ทำตกบ่อยๆ เจจะเริ่มขมวดคิ้วรำคาญ แต่ก็เก็บให้ วินาทีนั้นเราฟินตัวแตกเบย
อีกอย่างคือฟรานชอบหลับในห้องเรียนมาก ทุกทีที่หลับก็จะซบไหล่เจที่นั่งข้างๆ
เจก็จะลูบหัวนาง แล้วก็ถามเสียงนุ่มๆ ว่า 'เมื่อคืนหนักอีกแล้วเหรอ'
คุณเคะสุดหล่อก็จะพยักหน้าเบาๆ บางทีก็คุยอะไรกันงุ้งงิ้งๆ นิดหน่อยที่พวกเราไม่ได้ยิน
อ่อ แต่อาจารย์ส่วนใหญ่จะไม่เห็นค่ะ กลุ่มเราเป็นเด็กแถวหลังสุด ซึ่งแน่นอนว่าสองคนนี้นั่งหน้าเรา ต้องแถวเกือบสุดท้ายอยู่แล้ว
เรามารู้ทีหลังว่า 'หนัก' ในความหมายของเจคือ 'เล่นเกมหนัก' (สารภาพว่าเราคิดไปไหนต่อไหนแล้วล่ะ)
ค่ะ ฟรานติดเกมมากกกกกก ทุกวันนี้ก็เล่นน้อยลงต๊อยนึง แต่ก็ยังติดอยู่
แอบเป็นแฟนคลับคู่นี้มาพักใหญ่ๆ จนวันนึงเราไปเรียนพิเศษที่กวดวิชาแห่งนึง เรียนกับเพื่อนในกลุ่มเนี่ยแหละ
เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
เพื่อน1: เฮ้ยพวกมึง นู่นๆๆๆ (ชี้โบ๊ชี้เบ๊)
เรา: (งงสักพัก แต่ก็มองไปตามที่นางชี้) อะไรของแก
เพื่อน2: อ๋อ เห็นแล้ว ไอ่เจมันมากับแฟน
เรา: กรี้ดดดด ไหนๆๆๆ
คือตอนแรกเรานึกว่าเจกับฟรานมาด้วยกัน แต่เราเคยถามฟรานแล้ว ฟรานบอกว่าไม่เคยเรียนที่นี่
หรืออยากจะมาเรียนกับเจ เลยเปลี่ยนใจ วินาทีนั้นฉันมโนสุดๆ อะ
เพื่อน2: ตรงนั้นน่ะ เก้าอี้นู้น สิบเอ็ดนาฬิกา
เราก็มองไปตามทิศที่เพื่อนบอก คือกลุ่มเราเวลาจะให้ใครดูอะไรชอบบอกเป็นทิศตามเข็มนาฬิกา
ถ้าคุยกับกลุ่มอื่นจะไม่ค่อยเข้าใจหรอก 555555
เจมากับแฟนจริงๆ ด้วย
แต่แฟนเจเป็นผู้หญิงนี่แหละ เฟลสุด
สองคนนั้นอยู่ไกลจากเราพอสมควร แต่มองจากตรงนี้คือเห็นชัดอะ เจเทคแคร์ผู้หญิงคนนั้นดีมาก
ตอนที่เราเห็น เจถือแก้วชาเขียวมาสองใบ ยื่นให้ผู้หญิงคนนั้นใบนึง แล้วก็นั่งคุยกัน โคตรกระหนุงกระหนิง
เราเริ่มนึกถึงตอนที่เจอยู่กับฟราน เจไม่คุยกับฟรานมุ้งมิ้งแบบนี้อ่า
เพื่อน1: แล้วที่เราเห็นก็ไม่ใช่เรื่องจริงดิวะ
เพื่อน2: เจเป็นไบ!!! (ตะโกนดังมาก คนแถวนั้นแบบหันมามองเป็นตาเดียว ดีที่เจไม่ได้ยิน)
เราเอามือปิดปากมันแทบไม่ทัน 5555 แต่ในใจเราเหมือนคนอกหักอะ
เรารึก็อุตส่าห์จิ้นอุตส่าห์เชียร์ ทำไมเจทำกับเราแบบนี้
พอวันจันทร์ เราก็กลับมาเรียนตามปกติ แต่พอรู้ว่าเจมีแฟนแล้ว ก็จิ้นไม่หนุกละ
เรามารู้อีกทีว่าแฟนเจอยู่ห้องคิง
หลังจากเจอกันที่เรียนพิเศษวันนั้น เราก็บังเอิญเจอแฟนเจในโรงเรีียนบ่อยขึ้น
หรือก่อนหน้านี้ก็บ่อยอยู่แล้วแต่เราไม่ใส่ใจก็ไม่รู้
คือเราค่อนข้างจริงจังกับคู่นี้อะ เห็นเจมีแฟนแล้วเราก็โกรธไง ทำไมทำแบบนี้กับฟราน
ช่วงนั้นเราเริ่มแสดงอาการติ่งออกมาอย่างหนัก เริ่มเข้าไประรานสองคนนั้น
นิสัยไม่ดีอะ 555555555 แต่เพื่อนในกลุ่มเราไม่มีใครรู้
ช่วงพักเที่ยงของวันนั้น ปกติเราจะเป็นคนกินเร็ว พอเรากินเสร็จเราก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
แต่จริงๆ แล้วเราแอบไปที่โต๊ะประจำของกลุ่มฟราน
คือยิ่งเห็นเจกับฟรานนั่งกินข้าวข้างกัน มันยิ่งโมโหอะ
เราเลยเดินเข้าไปหาฟราน
เรา: แกมากับเค้าหน่อย เค้ามีเรื่องจะคุยด้วย
ฟราน: หืม มีอะไรอะ
เราไม่สนค่ะ รีบลากฟรานสุดแรงควายจากตรงนั้น วิ่งมาได้พักนึง
แล้วเราก็บอกฟรานว่า...
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
ต่อมั้ย?
อย่าแป้กเลยค่ะ นี่พลีชีพสุดอะ พกรี้ดดดด
- contents
42cm.10
42cm.28
42cm.34
42cm.42
42cm.52
42cm.64
42cm.74
42cm.82
42cm.88
42cm.95 -end-
อ่านต่อ คุณอาจจะสนใจเนื้อหาเหล่านี้ (ความคิดเห็นกระทู้ อยู่ด้านล่าง)
ความคิดเห็น
แล้วเราก็บอกฟรานว่า...
เรา: คือ...อาจารย์เลขให้มาบอกว่าไปเอาสมุดที่ห้องพักครูด้วย
ฟราน: หา? เมื้อกี้เค้าเห็นภูมิ (หัวหน้าห้อง) ไปเอาแล้วนะ
ใครมันจะกล้าบอกล่ะว่าคู่วายแกมีแฟนเป็นผู้หญิง 55555
ฟรานเป็นรองหัวหน้าห้อง แล้วอาจารย์สอนเลขก็ค่อนข้างสนิทกับกลุ่มเรา (เพื่อนเราเลียแข้งเลียขาอาจารย์เก่ง - -") ทั้งห้องก็รู้ เลยเอามาเป็นข้ออ้างได้
แต่ดันอ้างไม่ขึ้นเนี่ยดิ..
ฟราน: แกมีอะไรจะบอกเค้าก็พูดมาเหอะ เค้าจะไปให้เจช่วยสอนการบ้านสังคม
กรี๊ดดด ฉันกำลังจะบอกนี่แหละว่าอย่าเกาะแกะเจให้มากนัก เจมันมีแฟนแว้วววว!!!
ไหนๆ ก็ต้องบอกแล้ว เพราะเดี๋ยวเพื่อนมันจะสงสัยอีกว่าเรากินข้าวไม่อิ่ม ถึงได้ไปหาอะไรกินในห้องน้ำอยู่นานสองนาน
เรา: ขอร้อง แกอย่าทำตัวติดเจบ่อยๆ นะ เจมันมีแฟนแล้ว แฟนมันอยู่ห้องคิงด้วย T^T
ฟราน: เอ่อ แก้ว แกเล่นคิงป้ะ?
เรา: เล่นคิง? ไรอะ ไม่ได้เล่นนี่
ฟราน: เรานึกว่าพวกพิมพ์ (เพื่อนเรา) พาแกเล่น เห็นพวกนั้นเล่นในห้องบ่อย แล้วก็...แกทำอะไรแปลกๆ
เรา: แปลกอะไร ก็หมู่นี้แกสองคนทำตัวน่าจิ้นวายอะ
ฟราน: เรื่องนั้นพอรู้ แต่...แกจับมือเค้าอยู่ว่ะ
เราก้มลงมองมือตัวเอง เฮ้ย เราจับมือฟรานอยู่จริงๆ อ้ะ แต่เราก็ไม่ได้ตกใจอะไรมาก แต่ก็ปล่อยมือออก พอเรามองหน้าฟรานกำลังจะอ้าปากขอโทษ...เราเห็นฟรานแก้มแดงอะ ที่บ้านฟรานเป็นคนจีน ก็ขาวอยู่แล้วใช่มะ แล้วคือแก้มมันแดงชัดเลย 
เรา: เอ้อ เค้าขอโทษ (แอบเสียดายอะ อยากเห็นฟรานหน้าแดงอีก โคตรน่ารักเบย )
ฟราน: อ่า...ไม่เป็นไร แต่เค้ากับเจเป็นเพื่อนกันจริงๆ อีกอย่างเค้าก็รู้ว่าเจมีแฟนตั้งนานแล้ว
เรา: -_-
ฟราน: เค้าไม่ได้คิดอะไรกับเจจริงๆ นะเห้ย ส่วนเรื่องโดนจิ้นเค้ารู้แล้วแหละ ไม่ใช่แค่กลุ่มพวกแกที่จิ้นพวกเค้า ห้องอื่นก็จิ้น แม่งสาววายเต็มบ้านเต็มเมือง = ="
เรา: แหะๆ ถ้าสาววายทำอะไรให้ไม่พอใจก็ขอโทษแทนละกันนะ แง แกทำเค้าหน้าแตกอะ
ฟราน: ช่างเหอะ อะไรที่ทำให้แกมีความสุขได้เค้าก็ทำแหละ
อันหลังเราได้ยินไม่ชัด เหมือนฟรานจะก้มหน้าบ่นคนเดียว 
พอเงยหน้าขึ้นมาเจอเราจ้องจะฟังซ้ำอีกก็ยิ้มแก้งแดงหัวเราะแหะๆ ไม่ยอมสบตาเรา แล้วขอตัวไปกินข้าวต่อ เราก็พยักหน้าให้ไป ยืนงงอยู่ตรงนั้นสักพักแล้วก็กลับไปที่โต๊ะกลุ่มเหมือนเดิม
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
ถึงฟรานจะรู้เรื่องเจมีแฟนแล้ว แต่สองคนนั้นก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลยค่ะ เป็นฝ่ายคุณเคะด้วยซ้ำที่พักนี้ดูขี้อ้อนกว่าแต่ก่อน ว่างหน่อยก็กระแซะ คือเราก็แอบหนักใจนะ แต่โมเมนต์พวกนี้ก็มีแค่ต่อหน้าคนในห้องค่ะ ออกนอกห้องไปสองคนนี้จะไม่ค่อยมุ้งมิ้งกัน สงสัยกลัวแฟนเจจะโผล่มาเห็น
แต่จะมีบางคาบที่ห้องเราักับห้องคิงเรียนห้องใกล้ๆ กัน อีกอย่างห้องเราดันไปอยู่ตรงทางผ่านไปห้องน้ำหญิง
ซึ่งห้องคิงจะเรียนห้องไกลส้วมมากกว่า ก็ต้องเดินผ่านมา แต่แปลก แฟนเจไม่เดินผ่านมาเลย
ได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้เจมีแฟนเป็นนิ่ว -_-
อีกอย่างห้องเราเป็นห้องซน พออาจารย์ยังไม่เข้าก็จะพากันเล่นเสียงดังใช่มะ
ตอนแรกเราก็เห็นคู่จิ้นแห่งปี (นั่งหน้าเราอีกแล้ว) ติวการบ้านให้กันค่ะ อู๊ยยย น่ารักโพดๆ
สักพักฟรานก็บ่น 'โอ๊ย ขี้เกียจทำแล้ว' แล้วก็ล้มตัวลงนอนบนตักเจ
คาบนี้มีการบ้านที่ต้องส่ง แต่เราไม่ทำ -_- เราก็นั่งดูสองคนนี้มุ้งมิ้งกันแล้วกำลังจะสะกิดเพื่อน (ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาปั่นงาน) ให้มาร่วมฟิน
จู่ๆ ภูมิก็วิ่งเข้ามาในห้อง คนนี้ไงที่เป็นหัวหน้าห้อง จำได้ใช่ปะ
ภูมิ: เฮ้ย อาจารย์ไม่มาว่ะ
เคยมีโมเมนต์นี้กันใช่มั้ย ต้องมีใครสักคนวิ่งเข้ามาในห้องแล้วบอกว่าอาจารย์ไม่มา เสร็จแล้วก็จะมีเสียงเฮดังทั่วห้อง
เราก็เฮด้วย เสียงโคตรดังอะ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ฟรานหันมามองยิ้มๆ เท่านั้นแหละเราหยุดเฮเลย
คือนางคงงงมั้ง ผู้หญิงถักเปียใส่แว่นท่าทางเรียบร้อยแบบเราไม่น่าเฮดัง 555555555
เออ เราก็งง
หันไปมองพวกหลังห้องแถวข้างๆ กำลังหยิบไพ่เซอร์คัสออกมาเตรียมเล่นหลังห้อง
คนในกลุ่มเรามีแค่เราที่เล่นเป็น จะขอตัวไปเล่นคนเดียวก็ไม่กล้า ได้แต่นั่งมองเงียบๆ
แล้วก็รู้สึกถึงแรงสะกิดเบาๆ จากคนบางคน
ฟราน: เห้ยแก้ว อยากเล่นอะดิ
เรา: รู้ได้ไง
ฟราน: สายตาแกมันฟ้อง ไปเล่นกัน
เราตอบฟรานไปว่า...
มาต่อเลี้ยว
ก็ หลังจากที่ฟรานชวนเราไปเล่นเซอร์คัสใช่มะ แน่นอนเราตอบตกลง -/////-
คือปกติเราจะขี้เกรงใจแปลกๆ 55555 ใครชวนไปไหนไม่ยอมไป แต่อยากไปใจแทบขาด
แต่ครั้งนี้เราก็ว่ามันพิลึกอยู่ ที่เราดันตอบตกลง เออเนี่ย แล้วอิคนชวนมันก็ยิ้มแปลกๆ
เราขอเล่าข้ามช็อตตอนเล่นไปละกัน เพราะมันไม่มีอะไรพิเศษเลย
รู้ตัวอีกทีก็หมดคาบ ก็ต้องเปลี่ยนห้องไปเรียนวิชาอื่นใช่มะ เราก็เตรียมจะลุก
ไม่ได้ลุกไปเตรียมตัวเก็บของรีบไปเรียนนะ ลุกไปปลุกเพื่อน พอมันรู้ตัวว่าปั่นการบ้านเก้อ มันเลยหลับ หลับเ้ป็นตายเบย
ฟราน: (คว้าข้อเท้าเรา ) ไปไหนอะแก้ว ยังเล่นไม่เสร็จเลย
เรา: ไปปลุกพวกพิมพ์ เฮ้ยพวกแกมันหมดคาบแล้วอะ (หันไปบอกทุกคนในวงไพ่)
เราหันหลังกลับเดินไปปลุกเพื่อนที่โต๊ะเรียน แต่ไม่รู้ตัวว่าขาอีกข้างเหยียบมือฟรานข้างที่เพิ่งปล่อยขาเราไปเต็มๆ = ="
คนโดนเหยียบก็ร้องอ๊าก ดังมาก ดังอีกแล้ว นี่จะดังแข่งกับฉันตอนฉันดีใจป้ะ 55555
แต่เนื่องจากวงไพ่มันอยู่หลังห้อง ใกล้พิกัดที่เพื่อนเรามันนอนอยู่ เราเลยไม่ต้องไปปลุกแล้ว มันตื่นกันเองด้วยเสียงปลุกจากฟราน
เห็นเพื่อนตื่นแล้วก็ดีใจค่ะ กลับไปหาคนเจ็บ
เรา: แกเจ็บมากมั้ย เค้าขอโทษนะเว่ย
ฟราน: เออ ไม่เป็นไร นิดหน่อย (แต่นางยังนั่งกุมมือตัวเอง ดูสีหน้าก็รู้ว่าโคตรเจ็บ )
เรา: เจ็บก็บอกมา
ฟราน: ก็เจ็บอะ แต่เดี๋ยวก็หาย ให้ไอเจมันเป่าให้นิดหน่อยก็พอ ;)
แกยังจะยุ่งกับเจอีกเรอะ!!!
เพื่อน1: (เพิ่งตื่นเมื่อกี้) แกไม่ต้องหรอกแก้ว (หันไปสะกิดเจแถวหน้า กำลังอ่านการ์ตูนอยู่) เจ ฟรานมันโดนไอแก้วเหยียบมืออ่า ดูแลหน่อย 
ตอนแรกเจก็ดูไม่ค่อยสนใจ แต่สงสัยนึกได้ว่าคนเจ็บคือคู่วายตัวเอง เลยวางการ์ตูนไว้บนโต๊ะ หันกลับมาพยุงฟรานไปนั่งที่เดิม
เหมือนตอนนั้นความฟินมันกลบเรื่องแฟนเจไปหมดเลย 55555 เราก็กลับไปซุ่มดูสองคนนั้นมุ้งมิ้งหลังห้อง
เจ: เจ็บมากป่าว มา ป๋าเป่าให้ (เจชอบแทนตัวเองว่าป๋าเวลาคุยกันสองคน)
แล้วคือยกมือฟรานไปจนเรียกว่าแทบจะจุ๊บมือเลยก็ว่าได้ ฟินตัวแตกแล้วค่าาา
เป่าอย่างเดียวไม่พอ ช้อนตาขึ้นมามองอีก โอ๊ยยยย ฉันควรจะตื่นจากฝัน
เกม (เพื่อนในกลุ่มสองคนนั้น): เฮ้ย กูมีเบอร์มิ้น เดี๋ยวกูโทรบอกมิ้นมาห้องนี้เดี๋ยวนี้เลย
ปอนด์ (เพื่อนอีกคน): มึงจะโทรเอาโล่อะไร มึงวิ่งไปบอกดิ
วินาทีนั้นเหมือนมีคนมาตบหน้าเราให้ตื่นจากฝันจริงๆ อะ เฮ้ย ทำไมเราลืมเรื่องแฟนเจ ยังโกรธอยู่เลยเนี่ย
เราเลยเลิกสนใจฉากมุ้งมิ้งของสองคนนั้น เก็บของเตรียมย้ายห้องต่อ เพื่อนเรามันก็ทำหน้างงๆ เออ เราก็งงตัวเอง ทำไมต้องหงุดหงิดด้วยวะ คือมันก็เรื่องของสองคนนั้นใช่ปะ แฟนเจก็ไม่ได้เดือดร้อน เราคนนอกเกี่ยวไร
ยิ่งนึกได้ตอนนั้นยิ่งไม่อยากให้ฟรานยุ่งกับเจ เหมือนมีอะไรผุดขึ้นมาวูบนึงเพื่อบอกเราว่าเราหวงฟราน
เฮ้ยยยยยยยยย
เราชอบสองคนนั้นในฐานะคู่จิ้นจริงๆ นะ ไม่เคยคิดเกินเลย แล้วทำไมเราต้องมารู้สึกแปลกๆ
ฮืออ เราจะทำไงดี
ยะฮิ้วว มาต่อข่า
ถามว่าชอบฟรานมั้ย ตอนนั้นเราไม่รู้ตัวหรอกว่าชอบไม่ชอบ รู้แต่ไม่ค่อยอยากให้ไปอยู่กับเจเท่าไหร่
สถานการณ์ชวนจิ้นก็ยังอยู่เหมือนเดิม แต่ถ้าอยู่ลับหลังเพื่อน เราก็จะวิ่งไปแยกฟรานออกมา คือดึงตัวมาจากเจเลยอะ
ทีนี้เริ่มไม่ใช่แค่ลับหลังละ มีบางทีที่เพื่อนอยู่กับเราแล้วหลุดอาการเหมือนกัน พวกมันคงสงสัยเรา
วันนึงในคาบวิทยาศาสตร์ ครูสอนอยู่หน้าห้องก็ไม่ได้ตั้งใจจะฟังเล้ย
พิมพ์: (สะกิดเรา) ช่วงนี้มึงแปลกๆ...
เรา: แปลกไร ก็ปกติ
ข้าวเหนียว: ก็ก่อนหน้านี้แก้วฟินคู่เจฟรานจะตาย ทำไมจู่ๆ อยากจะจับแยก (ข้าวเหนียวเป็นโคตรเด็กเนิร์ด เป็นคนเดียวในกลุ่มที่พูดเค้า-ชื่อเพื่อน นอกนั้นกูมึงหมด )
เรา: ออยกับข้าวยังไม่รู้ป้ะ? เจมีแฟนแล้ว มิ้นห้องคิงอะ รู้จักมั้ย
ออย: อ๋อ เคยคุยกันอยู่ อ้าวคนนั้นแฟนเจเหรอวะ (ข้าวกับออยเรียนคนละที่ เลยไม่เห็น)
ดรีม: เออ แต่เรื่องนี้มันไม่น่าจะเกี่ยวกับแฟนเจนะ ห้องคิงก็จิ้นคู่นี้ไม่รู้เหรอ มิ้นก็ไม่ว่าอะไรนี่
เรา: รู้ แต่...กูไม่อยากให้มันกุ๊กกิ๊กกันอีกแล้ว
พิมพ์: มึงชอบใครในสองคนนั้น บอกมา!
เรา: เฮ้ย ไม่ได้ชอบ
ดรีม: มึงหน้าแดง มึงคงไม่ได้ชอบเจหรอกใช่มั้ย
ตอนที่ตอบ เราไม่รู้ตัวหรอกว่าหน้าเราแดงไม่แดง รู้แต่แค่ตอบว่า 'ไม่ชอบ' เนี่ยแม่มโคตรยากเลย มันจะยากอะไร แค่ตอบให้ผ่านๆ ไปก็จบ
เรา: กูไม่ได้ชอบใครทั้งนั้นแหละจ้า สงสารข้าวหน่อย ข้าวกำลังตั้งใจเรียน
สีข้างถลอกหมดแล้วอิแก้วววว
คือข้าวแค่หันมาพูดกับเราครั้งเดียวแล้วก็ไม่ได้สนใจ แต่ถึงกระนั้นกลุ่มเราก็ยังเป็นสาววายกันหมด 5 คน 55555 เป็นการรวมตัวที่นรกแตกอะ มีคนบอกมา
ถอนหายใจเสร็จแล้วหันไปมองเจกับฟราน ...พักนี้สองคนก็ห่างๆ กันแฮะ
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
ฟรานคงเข้าใจผิดว่าที่เราไปแยกนางออกมาเพราะเราอยากคุยกับนางมั้ง เลยไม่ค่อยอยู่กับเจ แต่พอเจอเราก็จะมาชวนเราคุยแทน
บอกตรงๆ ไม่ค่อยชอบพวกที่โผล่มาตีสนิทแบบนี้เท่าไหร่ แต่ถ้าคิดซะว่าอย่างน้อยก็ช่วยแยกสองคนนั้นออกห่างกัน ก็ดีแล้วไม่ใช่เรอะ
อย่างเรายืนต่อคิวซื้อน้ำแข็งไสเงี้ย นางโผล่มาจากไหนไม่รู้ มาแซงคิวคนข้างหลังเราเฉย โดนด่าแพ็คคู่ครับ
คนข้างหลัง: (บ่นเบาๆ) คิดว่าเป็นรุ่นพี่แล้วไงวะ แซงคิวกันง่ายๆ เงี้ย?
ข้างหลังน่าจะเป็นน้อง ม.1 ซึ่งถ้าถามเราเราก็ไม่ชอบพวกแทรกแบบนี้เหมือนกัน เราเลยเอาเหรียญสิบในมือเคาะหัวฟราน
เรา: ไปต่อแถว!
ฟราน: ไม่ จะกินถ้วยเดียวกับแก
เรา: ไหนตังค์
ฟราน: ไม่มี -..- จะกินฟรี
เรา: โอ๊ยยยย ชั้นล่ะปวดกบาล แกโดนรุ่นน้องด่าไปคนเดียวเหอะ (หันไปหารุ่นน้องข้างหลัง) น้องคะ พี่ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะ - -" มันนิสัยไม่ดี
ฟราน: พี่นิสัยดี แต่พี่ไม่ดีแค่กับไอแก้ว
รุ่นน้อง: เอ่อ..ยังไงก็ควรจะไปต่อแถวใหม่ปะคะ?
เรา: นั่นไง เห็นมั้ย ไป (ชี้หางแถว)
รุ่นพี่ตัวอย่าง (ที่ไม่ดี) เดินออกจากแถวไปแล้วบ่นอะไรไม่รู้งึมงำๆ ตอนนั้นถึงคิวเราพอดี เราก็สั่งไปตามที่อยากกิน อีกถ้วยเพื่อนฝากสั่งมา...ระหว่างรอป้าตักเครื่องตักน้ำแข็ง เรามองเห็นฟรานยืนอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ไม่รู้ทำไมอยู่ๆ เราก็ยิ้มออกมา
พอได้ถ้วยน้ำแข็งสองถ้วยเต็มมือเราก็เตรียมจะเดินไปที่โต๊ะ มือใครไม่รู้แย่งถ้วยเราไปถ้วยนึง พอเราเงยหน้าขึ้นเตรียมจะด่า...
ฟราน: ไง โต๊ะอยู่ไหนจะช่วยถือไปส่ง
เรา-ไม่-เคย-เห็น-ฟราน-ยิ้ม-ให้-เรา!! กรี๊ดดดดด ขออึ้งแป๊บ
เรา: กลับไปหาเจไป๊ -_-
ฟราน: ฮือออ พอเจได้มิ้นแล้วเจก็เบื่อเค้า
เรา: ฮะ? (คือเราทะลึ่งอะ คิดไปไหนต่อไหนแล้ว)
ฟราน: เอ้ย พอเจคบกับมิ้นแล้วเจก็เบื่อเค้า กระซิก..
อะไรของนาง อยู่ดีๆ ก็ปั้นหน้าร้องไห้ คิดว่าน่าสงสารมั้ย
พอเราเดินไปที่โต๊ะ นางก็ถือถ้วยเดินตามมาจริงๆ ระหว่างทางก็ทำเป็นร้องไห้ไป นี่ต้องการอะไร อยากจะถามอยู่ แต่ไม่สนิทพอ = = อีกฝ่ายก็ทำท่าว่าสนิทกับเราซะเต็มประดา ฉันไปซี้กะแกตอนไหนฮะไอตี๋!!
พอถึงโต๊ะปุ๊บ เราเห็นพิมพ์กับดรีมกำลังขำอะไรกันอยู่สองคน (ข้าวกับออยไม่อยู่คงไปซื้อขนม) แล้วก็หันมาหาเราตอนกำลังนั่งโต๊ะ อิคนที่ตามมาก็กำลังจะนั่งตรงที่ว่างซ้ายมือเรา เราเลยเอาจานซากส้มตำปลาร้าวางปุ
เรา: ขอโทษ ตรงนี้ที่ข้าวเหนียว
ฟราน: โว้ นั่งด้วยก็ไม่ได้
เรา: โดนเจทิ้งแล้วเพี้ยนอ่อ เอาถ้วยชั้นมาแล้วไปได้แล้วไป๊
ฟราน: จะเอาจริงอะ?
เรา: ...ไป!! (กัดฟันเสียงต่ำ)
ฟราน: เจ๊ยื่นมือมา
งงแดรกอีกแล้วครับ เราก็ยื่นมือไปรับถ้วยน้ำแข็งไสมา ยังไม่ทันจะได้ถือถ้วยเต็มมือ ฟรานใส่เกียร์หมาวิ่งไปแหล่ว
เราก็ถือข้างถ้วยด้วยมือสองข้าง กำลังจะเตรียมกิน
ดรีม: เมื่อกี้กระดาษอะไรหล่นจากตูดถ้วยวะ
เราก็หยิบกระดาษใบนั้นขึ้นมาดู ฮืออ ฟรานใจร้าย มันเป็นกระดาษเปล่า
พิมพ์: (ชะโงกหน้ามาดู) อุ๊ยตาย กระดาษเปล่า ร้ายนะเนี่ย สงสัยจะฝากเอาไปทิ้ง
เหมือนเรากำลังคาดหวังอะไรอยู่ - -" ช่างเหอะ เขาฝากมาทิ้งก็เอาไปทิ้ง ง่ายจะตาย
ดรีม: (พึมพำ) ผิดคาดนิดหน่อย
เรา: ผิดคาดไรวะ
ดรีม: เปล๊าาา เอาไปทิ้งเหอะไป
เราถือกระดาษใบน้อยเดินไปทิ้งถังขยะตามคำสั่ง พอกลับมาที่โต๊ะ ข้าวเหนียวกับออยเดินถือมะม่วงน้ำปลาหวานมาคนละสองชุดพอดี (เราไม่ชอบกิน) สองคนนั้นก็เลยเบนความสนใจจากเราไปสนของกินแทน สำหรับพวกเราแล้วเรื่องกินเรื่องใหญ่ค่ะ 555555555
เราสังหรณ์ใจไปเองหรือเปล่าว่าไอ 4 คนนั้นกำลังจับตาดูเรากับฟราน
เหมือนเห็นสายตาพิมพ์ดรีมมองเราแปลกๆ ตอนที่เราเดินมาที่โต๊ะ
เฮ่อ ไม่น่าจะมีอะไรหรอก
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
เย็นวันนั้นเรากลับมาบ้าน ก็เช็คเฟซตามปกติ
แต่จะผิดปกติก็ตางที่มีคนทักเรามา ทุกวันเราชอบออนแบบเงียบๆ ไม่ค่อยคุยกับใครเท่าไหร่ ขนาดเพื่อนในกลุ่มออนพร้อมกันมันยังไม่ทักเราเลย บางทีเราทักไปมันก็ไม่ค่อยตอบ ฮืออ อยู่หน้าคอมแล้วเหมือนโดนทิ้ง
มองชื่อเฟซ เอ๊า ฟรานนี่หว่า เปิดดูข้อความหน่อยละกันเผื่อมีอะไร
ฟราน: ทิ้งกระดาษอันนั้นยัง
ฟราน: จะบอกว่าอย่าทิ้ง
เรา: โอ้ว ไม่ทันแล้ว ฉันทิ้งไปแล้วจ้า
ฟราน: ง่า ทิ้งไปแล้วก็แล้วไป
เรา: มีอะไร -_- คุยได้แป๊บเดียวนะ อีกครึ่งชั่วโมงจะไปนอน
ฟราน: นอนไวจัง เพิ่งจะสามทุ่มครึ่งเอง
เรา: เรื่องของเค้า
ฟราน: งั้นเค้าจะพยายามออนพร้อมแก นอนพร้อมแก แล้วส่งแกเข้านอนแบบนี้บ่อยๆ เท่าที่จะทำได้
เรา: เพื่อ?
ฟราน: ไม่รู้ อยากทำ
เรา: อืม คนโดนทิ้งมักเป็นบ้า
ฟราน: ถ้าบ้าจะจีบแกเหรอ
อึ้งค่ะ อึ้งเลย ไม่รู้พูดจริงพูดเล่นอะ แต่นางออกตัวแรงมาก
เราเงียบไปประมาณสองนาที ทำเป็นส่องเพจนั่นนี่ไปเรื่อย ไม่ยอมตอบ จนทางนั้นต้องทักมาอีกที
ฟราน: เฮ้ยยย ล้อเล่น T^T
เรา: เห็นเป็นแกหรอก ถ้าเป็นคนอื่นเค้าบล็อกไปละ
ฟราน: ใจร้ายจุง..
แล้วเราก็คุยกันต่อไปจนถึงสี่ทุ่ม แต่คือในครึ่งชั่วโมงนั้นไม่รู้ฟรานไปสรรหาเรื่องมาชวนเราคุยจากไหนเยอะแยะ อีกอย่างต่างฝ่ายต่างพิมพ์เร็วทั้งคู่ด้วยมั้ง มาย้อนอ่านนี่ยังไม่เชื่อเลยว่าในครึ่งชั่วโมงฉันพูดมากขนาดนี้เลยเหรอ กับคนที่แทบไม่ได้สนิทกันเลยในห้องเนี่ยนะ?
หลังจากวันนั้นเราก็ออนเวลาปกติของเราคือสามทุ่ม วันละ ชม. ก่อนนอน บางทีฟรานก็เพิ่งออนตอนสามทุ่มครึ่ง แต่หลังๆ สงสัยเริ่มจับเวลาเราได้ เจอนางมารอก่อนแล้วก็มี พอดีเราเป็นคนค่อนข้างฟิกซ์ตารางเวลา จะหนีไปออนก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ เดี๋ยวงานการไม่เสร็จ
ระหว่างที่คุยกันในแชทเฟซก็โดนหยอดเนียนๆ ตลอด ไม่พอบางวันมาหยอดต่อที่โรงเรียน ยิ่งต่อหน้าเพื่อนเรายิ่ง... ฉันคิดว่ามันโชว์พาวอะ -_- หมั่นไส้เล็กๆ แต่ก็เขิน เอ้อ ไม่รู้ทำไม สงสัยจะชอบมันจริงๆ แล้ว**
มีแฟนเกิร์ลเจฟรานจากห้องอื่นจ้องเราเขม็งทุกครั้งที่เดินสวนกัน แต่ทุกครั้งที่นั่งเรียน มันก็จะจองที่นั่งแถวหน้าเรา สงสัยจะไปได้ยินเรื่องนี้ที่เราปรึกษาเพื่อน หลังจากนั้นพอเดินสวนกับกลุ่มเดิม ก็ไม่เขม่นเราแล้ว คิดไปเองแหละว่านางคงไปช่วยเคลียร์ให้ อยากจะบอกอยู่ว่าไม่จำเป็น แต่ก็ขอบคุณนะ
แต่เดิมที่เราเป็นคนหน้าตาเรียบร้อย (ตรงข้ามกับนิสัย) ถักเปียใส่แว่น ชอบเล่นลุยๆ ก็เปลี่ยนแล้วค่ะ สนใจตัวเองมากขึ้น เลิกใส่แว่น บลาๆๆ อิเพื่อนตัวดีก็ทักกรี๊ดสวยขึ้น แล้วช่วงนั้นมันคงจับพิรุธเราได้แล้วว่ากำลังจีบๆ กันอยู่ ก็ช่วยเชียร์ให้คบกันเร็วๆ
ตั้งแต่ช่วงที่เราจิ้นเจฟราน (หลังปีใหม่) นับดูก็ประมาณหนึ่งเดือนได้
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
วันแรกของเดือนกุมภาพันธ์ เราก็ออนเฟซตามตารางชีวิตของเรา จำได้เลยว่าแชทกับฟราน เรื่องการ์ตูน - - ฟรานเห็นว่าเราชอบวันพีซเหมือนกัน เลยขุดหาเรื่องมาคุยกันสนุกสนาน
แจ้งเตือนเด้งค่ะ มีคนแอดเฟซเรามาคนนึง กดดูปึ๊บ
อ้าว เป็นรุ่นพี่ ม.4 ชื่อพี่โอ๊ตมั้งถ้าจำไม่ผิด จำได้แต่ว่าพี่แกดัง ขนาดเราไม่ได้เป็นเพื่อนในเฟซ ยังเห็นรูปโปรไฟล์พี่แกบนไทม์ไลน์ทุกวันเวลาเพื่อนในเฟซเราไปไลค์ แล้วไลค์แต่ละทีสี่ห้าร้อย
โอ้ คนดังแอดฉันมา 555555555 ภูมิใจนิดๆ แล้วก็กดรับไป ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรค่ะ แต่ก็ไม่ได้บอกฟราน
กดรับปุ๊บพี่แกก็ทักแชทมาปั๊บ โห ได้ฉายาไปเม้าท์กับเพื่อนตอนนั้นเลย 'พี่โอ๊ตโคตรไวแสง'
พี่โอ๊ต: ดีครับ
เรา: ดีค่ะพี่โอ๊ต
พี่โอ๊ต: รู้จักพี่ด้วย 55555
เรา: ก็พี่ดังไง
เรา: พี่แอดหนูมาทำไมอะ
พี่โอ๊ต: นี่น้องแก้วใช่ปะ?
เรา: ช่าย 55 พี่โอ๊ตยังไม่ได้ตอบหนูเลยว่าพี่แอดหนูมาไม
พี่โอ๊ต: เฟซมันขึ้นแนะนำเพื่อนมาอะ เห็น mutual friends เยอะดี เลยแอด
เป็นปกติของคนที่ดูดีขึ้น เมื่อก่อนเราสิวเต็มหน้าเลย แม่ให้ฮอร์โมนมาเยอะไป พอเราดูแลตัวเอง ตอนนี้คือหน้าใสมาก (เหมือนอยู่ในบอร์ดสุขภาพและความงาม) พอสวยขึ้นมันก็จะหลงตัวเอง พี่โอ๊ตแน่ใจเหรอว่าไม่ได้มีเจตนาแอดมาจีบ ฮี่~
แต่เราไม่ได้ถามไป น่าเกลียด 555555
แล้วเราก็คุยกับฟรานสลับกับพี่โอ๊ต บ่องตง โคตรมึน คุยกับคนตอบแชทเร็วก็เหนื่อยแล้วนะ นี่มาเจออีกคนทักมากะทันหัน แต่ไม่เป็นไร พี่โอ๊ตตอบค่อนข้างช้าอยู่แล้ว ตอน ม.ต้นคงโดดเรียนคอมพิมพ์ดีด อัพรูปเป็นอย่างเดียว เล่นอินสตาแกรมเหอะพี่
ตอนสี่ทุ่ม ถึงเวลานอนเราแล้ว คือปกติพอเราลาฟรานเสร็จเราจะออฟเลย แต่เรารู้สึกเหมือนพี่โอ๊ตแกไม่ยอมจบ ขนาดฉันบอกว่าจะไปนอนนะ รั้งเราไว้นี่หว่า
ฟราน: ไหนว่าไปนอน
เรา: มีคนทักมา TT เค้าบอกว่าจะไปนอนแล้วมันไม่ยอมจบอะ
ฟราน: ออฟไปเลยไม่ต้องรอมัน ว่าแต่ใครอะ
เรา: พี่โอ๊ต
ฟราน: โอ๊ตไหนวะ
เรา: พี่โอ๊ต ม.4 ที่แฟนคลับเยอะๆ - -"
ฟราน: มันจีบแกป้ะ
เรา: ไม่รู้ ทักมาหลังแกสิบนาทีอะ
เรา: งั้นเค้าออฟเลยนะ
ฟราน: ฝันถึงเค้าด้วย อิอิ
เรา: ไอบ้า -/-
แชทพี่โอ๊ตเด้งมา แต่เราไม่สนใจแล้ว พอถึงเวลานอนเราแม่จะปิดไวไฟเลย ทั้งที่เรายังไม่ทันได้ปิดหน้าเฟซแต่ก็ดูเหมือนเราออฟไปแล้ว เห้อ ขอโทษนะพี่
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
เช้าวันต่อมาเรากำลังจะเดินเข้าโรงเรียน ก็มีคนมาสะกิดไหล่เรา คิดไปแล้วว่าโจรลักพาตัว แต่ไม่น่าใช่ เรามาถึงโรงเรียนประมาณ 7.15 คนก็เริ่มเยอะแล้ว งั้นก็ฟราน...ไม่ใช่หรอก เวลาปกติของมันคือเกือบเคารพธงชาติ อ้าว งั้นใครล่ะ?
พี่โอ๊ต: ไงแก้ว
วันแรกก็ถึงเนื้อถึงตัวเลยเหรอยะ หลังจากวันที่เราเหยียบมือฟราน ฟรานก็ไม่เคยแตะตัวเราอีกเลย อีพี่โอ๊ตมันเป็นคร้ายยยย
นอกจากไวแสงแล้วยังไวไฟอีกด้วย อืม อยากจุดน้ำมันเผาพี่แกตรงนี้
เรา: หวัดดีค่ะพี่ พี่อย่าคุยกับหนูนาน เอฟซีพี่เขม่นหนู = =
แล้วพี่โอ๊ตก็ปลดเป้หนังสือ รูดซิปหยิบกล่องพลาสติกใสกลมๆ ใส่คุกกี้ยื่นให้เรา คุกกี้ข้าวโอ๊ต -_- 555555555 โอ๊ย เห่ยจังเลยพี่ งี้สมมติหนูจีบพี่หนูต้องให้มะพร้าวแก้วพี่ใช่ปะ ขำจนแทบจะเดินไปทุบตู้เอทีเอ็มหน้าโรงเรียน
พี่โอ๊ต: เอ้า พี่ให้
เรา: พี่ให้จริงอะ? เก็บไว้กินเองเหอะ เกรงใจ
พี่โอ๊ต: เอาไป (ยัดใส่มือเราแล้ววิ่งเข้าโรงเรียนไปเลย)
เออ ดีเหมือนกัน มีขนมกินฟรี เราเดินเข้าโรงเรียนไปตามปกติ เดินไปจนถึงห้องเรียนคาบแรก เอากระเป๋าวางปุ๊บบนโต๊ะโซนหลังห้องเหมือนเดิม แปลกดีตรงที่มีเสียงทักดังขึ้น
ฟราน: คุกกี้ใคร -_-
เรา: อ๋อ มีคนให้มา
ฟราน: อีพี่โอ๊ต
เรา: ฉลาดดดดด กินด้วยกันมั้ย
ฟราน: แม่สอนไว้ว่าอย่ารับของจากศัตรู
เรา: ไปกัดกับพี่แกตั้งแต่เมื่อไหร่ เอ้ากิน อร่อยนะร้านเนี้ย
ยื่นให้ชิ้นนึง นางกอดอกเชิดหน้าใส่ไม่ยอมกิน เลยยื่นให้ทั้งกล่อง ก็ไม่กินอีก
ฟราน: ทีหลังอย่ารับของจากคนแปลกหน้า เข้าใจมั้ย
เรา: ค่ะคุณแม่~ วันนี้คุณแม่มาเช้าจุง
ฟราน: ตอนแรกก็อยากจะบอกว่าจะได้มาเจอหน้าแกไวๆ แต่พอเห็นแกกินคุกกี้อีพี่โอ๊ตแล้วพูดไม่ลงว่ะ
ขี้งอนชะมัด เราก็เลยปิดกล่องคุกกี้แล้วยัดลงใต้โต๊ะ ไม่กินก็ได้ พอใจรึยังฮะ!!
แล้วนางก็ยิ้มอย่างผู้กุมชัยชนะ
ฟราน: เอ้อ ถ้าไว้ใจมันแล้วเห็นแก่ขนมฟรีก็รับไป แต่เค้ามั่นใจว่าเค้าชนะมันใสๆ
เรา: อะไรที่ทำให้แกมั่นใจขนาดนั้น
ฟราน: ก็ตอนนี้แกชอบเค้าแล้วไม่ใช่เหรอ
โอ้ยตาย ประโยคสุดท้าย เขิลได้อีกอ่ะ
แต่ชอบที่พูดว่า แม่สอนไว้ว่าอย่ารับของจากศัตรู
แม่สอนแนวมากอ่ะ บ่องตง 555555
จะบอกว่านอกจา่กแก้วจะไปไม่ถูกแล้ว คนเขียนเองก็เช่นกัน
แอบร่างพล็อตไว้อยู่นะ (ทำเป็นเรื่องเป็นราว) กี๊สสส
จะไปรอดมั้ย ก็ขึ้นอยู่กับกำลังใจจากคนอ่านค่ะ
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
เรายอมรับก็ได้ว่าเราชอบฟราน ฮืออออ มีคนรู้แกวมันเจ็บใจตรงนี้
เรื่อยๆ มาจนถึงวาเลนไทน์ เราก็มีวงจรชีวิตแบบนี้ทุกวัน
มาโรงเรียน พี่โอ๊ตให้ขนม โดนฟรานด่า (หลังๆ มาไม่ด่าแล้ว นางคงปลงอะ) เรียน พักเที่ยง ขึ้นเรียน มีขนมใต้โต๊ะ ฟรานด่าอีกแล้ว กลับบ้านทำกิจวัตร ออนเฟซ คุยกับฟราน พี่โอ๊ตทัก นอนสี่ทุ่ม
แต่เราไม่ได้หวั่นไหวกับพี่โอ๊ตนะจริงๆ สาบานให้ฟ้าผ่าเลย
แม้บางทีเราจะโดนฟรานดุด้วยข้อหาอีกกระทงคือ 'ทำไมปล่อยให้พี่โอ๊ตไลค์รูป' ใจจริงก็อยากจะปรามพี่แกเหมือนกัน ไลค์แม้กระทั่งรูปคนถือแบงค์พันเป็นฟ่อนที่เราลืมลบแท็ก พี่บ้าไปแล้ว
ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นแฟนค่ะ อยู่ในช่วงจีบกัน 555555 คือเราเองก็ไม่รู้ว่ามันจะไปจบลงตอนไหน ถ้าขืนตกลงปลงใจกันเลย แล้วอยู่ดีๆ เราเกิดรู้ตัวว่าที่ผ่านมามันไม่ใช่รัก มันแย่นะ
แต่ยิ่งปล่อยให้เวลาผ่านไปสิบกว่าวัน เรายิ่งรู้ใจตัวเอง ว่ามันคือความรักจริงๆ แล้วล่ะ
วันที่ 14 ก.พ. 2012 เราเลยตกลงเป็นแฟนกับฟราน
เคยเห็นแต่คนอื่นเค้ามีโมเมนต์สารภาพรักกันในวันนี้ ไม่ยักเคยคิดมาก่อนว่าเราจะเจอเอง
ฟรานไม่ใช่คนขี้โม้ขี้อวด ข้อตกลงของเราจึงเป็นแค่การตกลงคบกันแบบเงียบๆ ที่มีคนรู้คนเห็นแค่ไม่กี่คน
แน่นอนว่าพี่โอ๊ตไม่รู้...
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
ขอคั่นนิดนึง
เราเคยบอกใช่มั้ยว่าอีโมเมนต์จิ้นวายมันต้องมีกลิ่นแปลกๆ จะบอกว่ามันเป็นแผนการของฟราน - -
ฟรานเพิ่งจะสารภาพกับเราหลังจากขอเราเป็นแฟน ว่าที่จริงแล้วนางแอบชอบเรามาตั้งนานแล้วแหละ แต่ความไม่สนิททำให้เราไม่ค่อยได้คุยกัน แต่ความเป็นเพื่อนร่วมห้อง เรากับฟรานก็เลยเป็นเพื่อนกันในเฟซ ไปสืบอีท่าไหนไม่รู้จนรู้ความลับว่าเราเป็นสาววาย บึ้มเป็นโกโก้ครั้นช์ค่ะ นางเลยจัดสถานการณ์จิ้นวายขึ้นมาเพื่อตีสนิทเรา เหมือนให้เราสนใจนางมากขึ้น คราวนี้อะไรๆ ก็ง่ายไปหมดเลย
แอบรู้สึกว่าตัวเองโง่ตกหลุมพรางผู้ชายจอมวางแผน แต่ก็ช่างเถอะ 555555
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
เรื่องวุ่นวายมันเลยมาเริ่มขึ้นหลังจากที่เรากับฟรานคบกันใหม่ๆ สองวันหลังจากนั้น พี่โอ๊ตก็ทักเรามาในแชทเฟซตามปกติ แต่...
พี่โอ๊ต: หวัดดีค้าบ
เรา: พี่โอ๊ตไม่นอนเหรอ (คือจริงๆ เรารำคาญ อยากจะบอกพี่แกว่าเรามีแฟนแล้ว แต่ใจไม่กล้าบอก ...ฟรานบอกว่าให้บอกไปเลย เพราะถ้าเรานิ่งก็คือเราให้ความหวังพี่แก ช่วงนั้นขนมยังมาเรื่อยๆ ค่ะ เสียใจ โดนดุทุกวัน )
พี่โอ๊ต: ยัง พี่นอนเกือบเช้า อิอิ พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนว่างมั้ย
เรา: ก็ว่างอะค่ะ จนถึงห้าโมง มีเรียนพิเศษต่อ
พี่โอ๊ต: คือพี่มีอะไรจะคุยนิดหน่อย เรียนเสร็จลงมาสนามบาสเลยได้มั้ย
พี่โอ๊ต: คุยแป๊บเดียว
เรา: หนูเอาเพื่อนไปด้วยได้มั้ยพี่
พี่โอ๊ต: ได้ดิ
เรา: โอเคค่ะ เจอกันพรุ่งนี้
คือเรารีบตัดบทเพราะไม่อยากคุย ไหนๆ นัดเจอหน้ากันแบบนี้ก็ดี...จะได้บอกตรงๆ ไปเลยว่าเรามีคนคุยด้วยแล้ว เฮ้อ ทำไมต้องมาเจอเรื่องหนักใจแบบนี้ว้า
พี่โอ๊ตคงเข้าใจเราแล้วแหละ พักนี้เราเป็นคนตัดบทบ่อย ใครก็ดูออกว่ายังไงเราก็ไม่มีใจให้ใช่มะ ถึงจะอย่างนั้นก็เหอะ พี่แกยังคงทักแชทมาทุกวัน ให้ขนมทุกวัน ตั้งแต่เรามีแฟน ก็ไม่กินขนมพี่โอ๊ตแล้วค่ะ เอาไปให้เด็กแถวบ้านแทน จะกินก็รู้สึกผิด
จบเถอะพี่ แก้วขอ...
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
ตัดมาที่หลังเลิกเรียนของวันที่ 17 ก.พ. เรานั่นกินเป๊ปซี่บนอัฒจันทร์ มีพิมพ์กับดรีมนั่งถัดไปทางซ้าย ข้าวเหนียวรีบไปเรียน ส่วนออยยืนซื้อลูกชิ้นข้างโรงเรียนอยู่ เดี๋ยวคงตามมา
ไร้เงาพี่โอ๊ต... พี่คิดจะทำอะไรกันแน่
จนออยเดินมานั่งกินลูกชิ้นด้วย ก็มีรุ่นพี่ ม.4 (คนนี้เห็นบ่อย ตัวติดพี่โอ๊ตแจ แต่ไม่รู้จักชื่อ) เดินมาตรงที่เรานั่ง
พี่แกหน้าตาโคตรตรงข้ามกับพี่โอ๊ต 5555 พี่โอ๊ตเป็นนักบาส ตัวสูง ขาว ตี๋ หน้าใส ใส่รีสีเขียว แต่เพื่อนพี่แกคือแบบ...ก็ไม่เตี้ยนะสูงกลางๆ แต่สิวเยอะกว่าเราเมื่อก่อนอีก หน้าไทยแต่ไม่หล่อ ผิวเข้มมาก สายตาพี่แกเปี่ยมความหวังสุด เหมือนมีอะไรจะพูดกับพวกเรา
พี่แกเดินมาหยุดข้างหน้าเราปึ๊บ
เพื่อนพี่โอ๊ต: เอ่อ มารอโอ๊ตกันใช่มั้ยครับ
เราพยักหน้า
เพื่อนพี่โอ๊ต: โอ๊ตมัน...ไปเข้าห้องน้ำ สงสัยตื่นเต้น 55555 รอมันหน่อย พี่ชื่อเป๊ปซี่ เป็นเพื่อนโอ๊ต เดี๋ยวมันก็มา
ตายละ ฉันควรจะทำยังไงกับน้ำอัดลมในมือฉันดี =_= เสียงพี่เป๊ปสั่นมาก สั่นแบบประหม่าอะ เหมือนโดนชี้ตัวออกมายืนรายงานหน้าชั้น ไม่รู้เขินอะไร...
เรายิ้มเจื่อนพอๆ กับเสียงหัวเราะพี่เป๊ปซี่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกลับไป...
ขอถามคำถามเดิมอีกครั้ง
พี่โอ๊ต พี่คิดจะทำอะไรกันแน่ 
ออยเป็นคนขี้สงสาร พอเห็นพี่เป๊ปซี่ยืนนานๆ มันก็บอกให้นั่งลงก่อน ดูไปพี่แกก็ให้เกียรติผู้หญิงดีนะ นั่งห่างจากกลุ่มเราออกไปเป็นวาได้ ทำไมช่างต่างจากเพื่อนพี่ลิบลับงี้
นั่งรอมาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว นัดให้พ่อมารับไปเรียนต่อห้าโมง กินอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็ยังไม่ได้กิน
ดรีม: พี่เป๊ปซี่ เวลาพี่โอ๊ตแกตื่นเต้นมากๆ แกจะขี้แตกเหรอ
เห็นด้วยกับดรีม เข้าห้องน้ำนานเหลือเกิน
พี่เป๊ปซี่: เอ่อ ถ้าพี่บอกว่าโอ๊ตมันไม่ใช่คนนัดล่ะ?
อุตะ...ยิ่งปล่อยให้เรื่องมันเป็นไป เราก็ยิ่งงงยอดบัวงาม
เรา: งั้นก็ต้องเป็นพี่?
พี่เป๊ปซี่: ความจริงมันไม่ได้สวยงามเสมอไปหรอก
พี่แม่งแอ็บสแตรกต์ว่ะ
พี่เป๊ปซี่: ฟังดีๆ นะ พี่จะพูดแค่รอบเดียว
.
.
.
.
พี่ต่างหากที่ชอบน้องแก้ว ไม่ใช่ไอโอ๊ต!!!
พี่เป็นคนขอให้มันมาเป็นหุ่นเชิดพี่เอง ทุกประโยคทุกคำพูดในแชทเฟซ ขนมทุกชิ้นทุกกล่องพี่ก็เป็นคนซื้อ แค่ฝากมันเอาไปให้ พี่เป็นคนวางแผนทั้งหมดครับ วางแผนเพื่อให้ดูว่าคนที่จีบน้องคือเพื่อนพี่ พี่คิดแค่ว่าพี่กลัวว่าน้องจะไม่สนใจเพราะหน้าตาพี่ได้แค่ขี้เล็บมัน = =; แต่กว่าจะคิดได้ว่าถ้าน้องรู้ความจริงขึ้นมาสักวันแล้วเรื่องมันจะยิ่งแย่ก็เมื่อคืน พี่โคตรโง่เลย ก็เลยบอกให้โอ๊ตทักไปเมื่อคืน ก็เพื่อจะบอกความจริงนี่ไง
เรา: พี่อำหนูปะ...
พี่เป๊ปซี่: ไม่ได้อำครับ ไม่เชื่อถามโอ๊ตได้เลย พี่ไม่กล้าจีบเอง เลยไปขอให้โอ๊ตมันช่วย ตอนแรกมันไม่ยอม บอกให้พี่ไปจีบเอง แต่...พี่อายหนังหน้า ตื๊อมันเป็นเดือนน่ะจนกว่ามันจะยอม
พิมพ์: คือ...หน้าตาเพื่อนหนูไม่ใช่ขี้ๆ แล้วนะพี่ พี่เชื่อใจโอ๊ตจริงๆ เหรอว่าจะไม่มีแบบ เพื่อนกันเอาไปกินเงี้ย
กำลังเครียดเลย แทบจะเขวี้ยงกระป๋องใส่ไอพิมพ์ ฮืออ อย่าเอาฉันไปเปรียบกับขี้สิว้อย!
พิมพ์ไม่เคยเรียกพี่โอ๊ตว่าพี่ ไม่รู้ทำไม
ออย: อือ คนใกล้ชิดกว่ามันก็มีโอกาสทำคะแนนได้มากกว่านะ
พี่เป๊ปซี่: ตรงนี้พี่ก็ลืมคิดเหมือนกันครับ
มาแนวหนุ่มไทยใจซื่อปะเนี่ย แลดูเป็นคนไม่มีพิษมีภัยนะ คุยแล้วสัมผัสได้ถึงเสน่ห์แบบที่ไม่ต้องพยายามให้หล่อตลอดเวแบบอีกคน มีใครอยากได้พี่เป๊ปซี่มั้ย ลงชื่อไว้เดี๋ยวยกให้ 55555
ถ้าไม่ติดว่าพี่แกซับซ้อนซ่อนเงื่อนให้พี่โอ๊ตมาจีบแทน พี่แกโคตรดีเลย = =b
เรา: แต่เอาจริง หนูคุยกับพี่โอ๊ตไม่รู้สึกประทับใจอะไรเลยนะ หนูว่าพี่เจ๋งกว่าอีก จริงๆ
พี่เป๊ปซี่: แต่พี่คงไม่จีบเราแล้วล่ะ ขืนจีบต่อแถวบ้านเรียกหน้าด้าน เพิ่งรู้ตัวนี่แหละว่าขอแค่ได้คุยสักประโยคก็ดีใจแล้ว
อู้ยยย เสี่ยวจริงๆ ค่ะ 555 ขอโห่ฮิ้วพร้อมเพรียงกันโดนมิได้นัดหมายสักที กลุ่มเราเสียงดังจนนักบาสกลางสนามต้องหันมามองเลยนะ
เรา: ฮู้ยย ลองพี่จีบหนูเองแต่แรกสิ หนูคงสับสนอะว่าจะคบกับพี่หรือจะคบกับแฟน
พี่เป๊ปซี่: *ตบหน้าผากตัวเอง* นอกจากโง่แล้วยังความรู้สึกช้าด้วย
แล้วพวกเราทั้งห้าคนก็หัวเราะพร้อมกัน คุยกับพี่เป๊ปซี่สนุกดีแฮะ รู้สึกเหมือนนั่งคุยกับพี่ชายคนนึงที่ไม่ได้มีเจตนาจะมาม่อเลยนะ พี่แกไม่ขอเฟซเราด้วยเห็นว่าเรามีแฟนแล้ว อีกอย่างแกทำเลวไว้กับเรามากมาย (พี่เป๊ปพูดเอง - -) คงทนสู้หน้าเราไม่ได้แล้วล่ะ
เราก็ไม่ได้ว่าอะไร ...สุดท้ายก็แยกย้ายกันตอนเกือบห้าโมงเพราะพ่อเราโทรตาม ตอนท้ายก็ช่วยกันให้กำลังใจพี่แกให้มั่นใจในตัวเองหน่อย ดรีมให้ใบปลิวคลินิกรักษาสิวพี่แกไปเป็นที่ระลึกด้วย 55555555 มันบอกว่าได้มาตอนไปห้างเมื่อวาน พี่เป๊ปซี่ก็ขำๆ แล้วบอกว่าถ้าไม่เลี้ยงไข้จะไปทำให้หล่อกว่าณเดชน์ จ้าพี่ สู้นะ
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
เรื่องของพี่เป๊ปซี่กับพี่โอ๊ตจบลงด้วยดี เราเล่าทุกอย่างให้ฟรานฟัง ฟรานก็ไม่ว่าอะไร 555 นอกจากจะบอกว่าต้องหวงเราให้มากขึ้นแล้ว กรี๊ดดด เขินตัวระเบิดเล่อะ
เราลบพี่โอ๊ตออกจาก Friend List เรียบร้อย ไม่อยากจะยุ่งอะไรกับคนพรรค์นั้น เสียใจที่แอบเป็นเอฟซีคู่พี่แกกับแฟนอย่างเงียบๆ เมื่อตอน ม.1 (แต่สุดท้ายสองคนนั้นก็ต้องเลิกกันเพราะแฟนพี่โอ๊ตไปต่อ ม.4 ที่อื่น)
ไม่รู้ทำไมเราถึงรู้สึกว่าเรื่องวุ่นวายมันยังไม่จบ
...รู้สึกไปเองมั้ง
อ่อ วันที่พี่เป๊ปซี่มาคุยกับเราเป็นวันศุกร์ พอวันจันทร์เราก็มาโรงเรียนตามปกติ
ช่วงที่พี่โอ๊ตมาจีบเรา พี่โอ๊ตจะมายืนดักหน้าโรงเรียนตลอด แต่วันนี้ไม่เห็น
คงรู้เรื่องทั้งหมดแล้วล่ะ ก็เราลบเฟรนด์พี่แกไปแล้วนี่
เหมือนได้ยินมาตั้งแต่เรียนพิเศษวันเสาร์แล้วว่าจะมีคอนเสิร์ตอะไรไม่รู้มาจัดที่โรงเรียนเราวันนี้
ตอนแรกเราไม่สนใจ เพราะไม่รู้ว่าใครมา
แต่พอวันนี้เราได้ยินคนคุยกันในโรงเรียน แทบจะทิ้งกระเป๋าแล้วไปช่วยเค้าจัดหอประชุมใหญ่อะ กรี้ดดดดด
อุบไว้แล้วกันค่ะว่าเป็นใคร รู้แต่เป็นนักร้องไทยที่เราชอบที่สุดก็พอ
ถ้านับในกลุ่มแล้ว เรานี่แหละที่เป็นคนแพร่เชื้อบ้าศิลปินคนนี้ให้แก่เพื่อนในกลุ่ม
แน่นอนว่าเราจะนัดกันโดดเรียนไปดูคอนเสิร์ต 555555555
จริงๆ ข้าวเหนียวก็ชอบ ชอบกว่าเราด้วยซ้ำ แต่ที่เธอไม่ไป...ก็อย่างที่เราเคยเล่า ข้าวเหนียวเป็นเด็กเรียนมาก เรื่องโดดเรียนไปทำอะไรนี่ไม่มีทางอะ อีกอย่างคือแม่ข้าวเหนียวเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองโรงเรียนเราเอง -_-
ไม่ได้ทำไปเพราะรักษาชื่อเสียง แต่ทำด้วยจิตสำนึกจริงๆ (งี้เราก็ไร้สำนึกดิ ช่างเหอะ = =)
ฟรานก็รู้ว่าเราโดดเรียน ถึงเราไม่ได้บอกก็คงรู้ว่าเราโดดไปทำอะไร ก็ไม่ว่าสักคำ
นี่แกเป็นแฟนชั้นเปล่าเนี่ย โอ้ยยย
จริงๆ แล้วคอนเสิร์ตมันมีแค่คาบบ่าย กินข้าวแล้วขึ้นมาเรียนชั่วโมงนึงก่อน ถึงค่อยจัด
แย่หน่อยที่คาบนั้นเราเรียนพระพุทธ แล้วอาจารย์เราโหดสุดๆ (สนิทกับแม่ข้าวเหนียวด้วย )
วันถัดมาเราเลยโดนเรียกพบทั้งกลุ่ม
ไม่ติดใจโกรธเกลียดข้าวเหนียวเลย เพราะก่อนหน้านี้เราก็เคยโดดเรียนบ่อยๆ แต่ไม่โดนเรียกพบ แม้พวกเราจะโดนเตือนนักเตือนหนาก็เถอะ (ไม่เข็ดไง)
อาจารย์: จะเอาไง? จะตกลงตามนี้หรือจะให้ฉันพาเข้าฝ่ายปกครอง?
ออย: ถ้าให้เลือก พวกหนูเลือกช่วยอาจารย์ทำงานหนึ่งอาทิตย์ดีกว่าเข้าฝ่ายค่ะ
พิมพ์: ณิชา (ชื่อจริงข้าวเหนียว) เค้าช่วยเหลือด้านการเรียนพวกหนูไว้เยอะค่ะ ถ้าแม่เค้าเห็นว่าเพื่อนที่คบอยู่หนีเรียนยกแก๊งคงจะไม่ดีเท่าไหร่
อาจารย์: ได้ งั้นเริ่มเย็นนี้ ตั้งแต่เลิกเรียนมารายงานตัวกับฉันก่อน มีงานอะไรให้ทำก็อยู่ทำจนหกโมงเย็น ฉันจะบอกคนอื่นในหมวดให้ว่าพวกเธออาสามาช่วย
พวกเราไหว้อาจารย์สุดโหดก่อนจะพากันเดินออกจากห้องพักครูเงียบๆ เหลืออีกอาทิตย์เดียวก็จะปิดเทอม แง้ ชีวิต ม.2 จบไม่สวยเบย T_T
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
เย็นวันนั้นพวกเราก็เลยมาช่วยงานอาจารย์ครบทุกคน เอ่อ...มีหน้าใหม่มาแจมด้วย ฟรานนั่นเอง
สงสัยกลัวช่วงนี้ไม่มีบท เลยทำเป็นมานั่งรอกลับบ้านพร้อมเราจนหกโมง
ฟรานเคยเข้ามาขอช่วยอาจารย์อีกแรง แต่โดนปฏิเสธว่าไม่มีความผิดอะไรอย่ายุ่งดีกว่า (โอว)
สุดท้ายก็ต้องนั่งเล่นแองกรี้เบิร์ดรอหน้าห้อง ส่งสายตาให้เราปิ๊งปิ๊งปิ๊ง ><
พองานเสร็จ เราช่วยกันเก็บของ ปิดไฟ ปิดพัดลม ให้อาจารย์ขับรถออกไปก่อน เดี๋ยวจะว่าเราทำไม่งามอีก - -
ฟราน: ออยพิมพ์ดรีมจะกลับบ้านยังไงอะ
ดรีม: ห่วงเราทำไม๊ ห่วงแฟนแกก่อนเหอะ ภูมิแพ้กำเริบเมื่อกี้ จามแทบไม่หยุด - -
ฟราน: ไม่เป็นไรมีแฟนถึก เดี๋ยวป๊าเค้าจะมารับอะ ติดรถไปด้วยกันมั้ยจะได้โทรบอกป๊า
พิมพ์: แม่ดรีมมารับ พวกเค้าจะไปกับแม่มัน ไปส่งแฟนแกให้ถึงรถพ่อมันก่อนปะ
เรา: งั้นเจอกันพรุ่งนี้
ออย: จ้าแม่คนมีแฟนนน
สามคนนั้นเดินไปด้วยกัน ส่วนเรากับฟรานก็เดินไปอีกทาง ถ้ามองเผินๆ อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นอะไรกัน มือก็ไม่จับ (จับแค่วันแรก) คุยกันก็คุยเหมือนเพื่อน บางทีจะเป็นฟรานที่หยอดบ้าง เล่นผมเราบ้าง หลังๆ มาเราเริ่มหวงหัว ฉันตื่นมาถักเปียตั้งแต่ตีห้า ทำยุ่งล่ะแกตาย
ฟราน: เป็นไงล่ะบทลงโทษพวกชอบโดดเรียน
เรา: เหนื่อย ภูมิแพ้กำเริบด้วย เค้าแพ้ฝุ่น
ฟราน: แยกเอกสารเก่ากับวิ่งในใจเค้าอันไหนเหนื่อยกว่า
เรา: ง่า... (.///.) ไม่รู้ดิ
เราก้มหน้างุด เขินนนนน อร๊ายยยย จะว่ามุกเสี่ยวก็เสี่ยวอะ แต่ถ้าฟรานเล่นยังไงเราก็เขิน
ฟราน: ต้องรู้สิครับคนดี
เรา: ฮืออ ไม่ต้องหยอดเลยนะ อะ...
จู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวจริงๆ ฟรานโน้มตัวลงมาหอมแก้มเรา แม่เจ้า! เหมือนโลกหยุดหมุนหัวใจหยุดเต้น ร้ายมากนะแก๊ = =//
ฟราน: นุ่มจัง เอาอีก ;)
แง้...
ฟราน: ตาแกเอาคืนละ
เรา: จ...จะบ้าเรอะ! เค้าติดลบนะเว้ย >__<
ฟราน: 55555 เด็กน้อยเอ๊ย
ป๊อก!
ได้ยินเสียงคนเตะกระป๋องน้ำอัดลมข้างหลังแฮะ เราหยุดเดิน ฟรานก็หยุดเดิน
พอเราหันไปดูต้นเสียง เห็นเงาตะคุ่มแวบๆ เหมือนมีคนพยายามจะหลบ
เรา: แกเห็นใช่มะ
ฟราน: อือ ได้ยินด้วย *ตะโกน* ใครวะน่ะเฮ้ย 
เรา: ไม่รู้ สงสัยโดนสะกดรอย มีศัตรูที่ไหนมั้ย
ฟราน: จะมีก็แต่ศัตรูหัวใจแหละครับ
ศัตรูหัวใจ...ทันใดใบหน้าของ 'เขาคนนั้น' ก็ผุดขึ้นมากลางอากาศ
หรือว่า?
หลังๆ มานี้เริ่มไม่ค่อยได้อัพแล้ว
จะพยายามจบในสองสามวันนี้ค่ะ เยิ่นเย้อมานานละ 555555
ตอนนี้มีดราม่า ติดเรทเบาๆ ให้เวลาทำใจครึ่งนาที...
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
ที่สำคัญไอโรคจิตสะกดรอยเรามันไม่ได้ตามแค่วันเดียวค่ะ สองวันถัดจากนั้นเรากับฟรานก็รู้สึกว่าโดนตามอยู่ ช่างปะไร วันนี้ก็วันสุดท้ายแล้วที่เราจะกลับบ้านค่ำ
ปกติเรามีเรียนพิเศษวันศุกร์ ซึ่งฟรานก็เรียนคอร์สเดียวกันแต่คนละเวลา เราเลยตกลงกันว่าจะเปลี่ยนคาบกันแค่วันปิดคอร์ส (เพราะเราก็ไปเรียนไม่ได้) ก็คือฟรานต้องไปเรียนแทนเราวันนี้ ส่วนเราก็ไปเรียนคอร์สของฟรานพรุ่งนี้ตอนสาย
ไม่น่าพูดเล้ยว่าวันนี้มีเรียน -_- จะปิดเทอมแล้วเรียนทำไมก็ไม่รู้ อยากจะกลับบ้านไปนอนเอาแรงมามั่วข้อสอบวันจันทร์จริงๆ เลยข่า
ขณะที่เรากำลังเปลี่ยนน้ำในแจกันดอกไม้บนโต๊ะหมู่บูชาของหมวดพระพุทธฯ
เรา: นี่เพื่อนๆ วันนี้เราขอกลับด้วยนะ
ดรีม: ได้ ทำงานเสร็จแล้วเดินกลับด้วยกัน แยกกันหน้าโรงเรียน
อยู่ต่อหน้าครูบาอาจารย์ จะใช้สรรพนามที่เคยใช้ก็ไม่ได้ โห ฉันแลดูเป็นคนดีขึ้นมาทันตาเห็น
พอเสร็จงานแล้วก็รู้สึกปวดฉี่ขึ้นมากะทันหัน โอ๊ยยย นึกขึ้นได้ว่าทั้งวันยังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลย ทนได้ไง
ออกจากห้องรอครูกลับกันหมด อิอิ ถึงเวลาปลดปล่อย
เรา: กูปวดเยี่ยว
ออย: เออ ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย มืดแล้วนะมึง
เรา: พวกมึงรออยู่ตรงนี้แหละ กูแค่วิ่งผ่านส้วม
พูดจบเราก็แทบโยนเป้ลงแทบเท้าสามคนนั้น ติดเกียร์หมาวิ่งไปห้องน้ำอีกฝั่งของตึก (ห้องพักครูอยู่ชั้นล่าง) ทำไมไม่สร้างห้องน้ำนักเรียนไว้ใกล้ๆ ยิ่งวิ่งไปไกลไฟก็ยิ่งมืดนะ โรงเรียนเรายิ่งมีเรื่องผีเยอะด้วย ฮือ
วิ่งเข้าห้องน้ำปิดประตูลงกลอนดังปัง! ทำภารกิจเสร็จเรียบร้อย จัดเสื้อจัดผ้าล้างมือ กำลังจะเดินออกมา...
พี่โอ๊ต: ว่าไง
เรา: พ...พี่ไม่กลับบ้านเหรอ
พี่โอ๊ตมายืนอยู่หน้าห้องน้ำหญิงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เล่นเอาใจร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม แค่แสงไฟที่ส่องจากข้างนอกไม่ถึงก็ทำให้เรากลัวจะตายอยู่แล้ว ทำไมเรารู้สึกว่าสายตาพี่โอ๊ต...น่ากลัว
ห้องน้ำนักเรียนที่เราเข้า ถ้าพูดถึงก็อยู่ใกล้กับห้องพักครูหมวดสังคมมากที่สุดแล้ว จริงๆ ก็อยากแอบเข้าห้องน้ำครู แต่แม่บ้านขยันเกินไป ล็อกเรียบร้อยครับ -_-
เรา: พี่โอ๊ต แก้วถามว่าทำไมพี่ไม่ยอมกลับบ้า...
พี่โอ๊ต: แก้วคบกับไอตี๋นั่นตั้งแต่เมื่อไหร่!!!
เรา: พี่อย่าตะคอกใส่แก้ว แก้วกลัว (เสียงสั่น)
พี่โอ๊ต: แก้วมีแฟนแล้วทำไมแก้วไม่บอกพี่
พี่โอ๊ตยื่นมือทั้งสองข้างมาจับไหล่เราแล้วเขย่าแบบในละคร แบบที่ตัวโกงทำเพื่อคาดคั้นความจริง
พี่เป๊ปซี่บอกว่าพี่โอ๊ตเป็นแค่เครื่องมือ พี่แกไม่รู้สึกอะไรกับเรา แล้วทำไม..
ร่างสูงจับตัวเราเขย่าขณะที่ค่อยๆ ก้าวเข้ามาในห้องน้ำ ดันตัวเราเข้าไปในห้องน้ำริมซ้ายติดทางออก มือขวาผลักไหล่เราชิดผนัง มือซ้ายลงกลอนประตู
พี่โอ๊ต: ไอเป๊ปมันบอกทุกอย่างแล้วใช่มั้ย จริงๆ มันต่างหากที่ชอบแก้ว แต่ให้พี่ช่วยส่งส่วย
เราตกใจจนพูดไม่ออก...ตกใจว่าทำไมคนที่เคยดีกับเรา หลอกเราซะจนเชื่อสนิทใจว่าหวังดีถึงทำกับเราแบบนี้
พี่โอ๊ต: หลังจากวันนั้นมันก็มาบอกพี่ว่าแก้วมีแฟนแล้ว แก้วรู้มั้ยพี่แทบบ้า!!!
เสียงตะคอกของพี่โอ๊ตทำเราน้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัว เราพยายามจะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา แต่พี่โอ๊ตกลับจับข้อมือเราไว้แน่น...เราแทบหมดแรง
แม้แต่แรงจะตะโกนเรียกพวกนั้นให้มาช่วยยังไม่มี
เราพูดทั้งน้ำตา น้ำเสียงแผ่ว
เรา: พี่อาสาช่วยพี่เป๊ปเอง พี่ไม่มีสิทธิ์ชะ...
คนตัวสูงกว่าโน้มตัวลงมาปิดปากเรา วินาทีแรกเราคิดไปเองว่าพี่โอ๊ตปล่อยข้อมือเราแล้ว แต่พอเตรียมจะยกขึ้นมาแกะมือพี่แกออก เรากลับยกมือขึ้นมาไม่ได้ ซ้ำยังถูกกำแน่นจนเจ็บไปหมด ...ลมหายใจที่เป่ารดริมฝีปากเราทำให้เรารู้ตัวว่าพี่โอ๊ตไม่ได้ปิดปากเราด้วยมือ...!
ลิ้นสากๆ พยายามแทรกตัวเข้ามาในปากเรา ให้ตายเถอะ ทำไมเรานิ่งแบบนี้ ทำไมเราไม่สู้...
เราตัดสินใจกัดลิ้นพี่โอ๊ตสุดแรง เสียงร้องโอ๊ยด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นตามกลัง จังหวะที่ผละออกจากเราและยกมือขึ้นกุมริมฝีปาก เราก็ยกมือขวาที่ถูกปล่อยได้เพียงเสี้ยววินาทีฟาดเข้าไปที่หน้าอย่างไม่ปรานีปราศรัย
เพียะ!
เราหมดแรงแล้ว...หมดแรงไปกับความเชื่อใจ การถูกข่มเหงจากคนที่โตกว่าแค่ขนาดตัว แรงเฮือกสุดท้ายของเราถูกใช้ไปกับการป้องกันตัวในสถานการณ์คับขัน...เราทรุดตัวลงแล้วร้องไห้ไม่หยุด
...คราวนี้จะทำอะไรก็เชิญ
ไร้คำสบถหยาบคายใดๆ ...แค่การกระทำเมื่อครู่นี้ก็หยาบคายเกินกว่าคำพูดอะไรในโลกนี้แล้วล่ะ
พี่โอ๊ต: พี่ชอบแก้ว ได้ยินมั้ยว่าพี่ชอบแก้ว!!!!!
มีคำถามติดค้างในใจจนแทบล้นออกทางปาก...แต่แค่เพียงอ้าปากเท่านั้น เราก็ไม่สามารถเปล่งได้แม้เพียงเสียงอา
มันจุก จุกในอก จุกที่คอ จุกไปหมด เหมือนโดนนักมวยปล้ำแชมป์โลกต่อยไม่ยั้ง
พี่โอ๊ต: ขอโทษ...พี่โกรธที่แก้วพูดว่าพี่ไม่มีสิทธิ์ ทั้งที่จริงพี่ไม่ได้อยากจะทำต่ำช้า... โธ่เว้ย!
เสียงกำปั้นกระทบผนังกระเบื้องทำให้เราสะดุ้งกลัว น้ำตาที่กำลังจะแห้งเหือดไปกลับไหลออกมาอีก
ใครก็ได้มาช่วยเราที จะเป็นไข่ดาว หมาสุดรักของครูฝ่ายปกครองเดินผ่านมาก็ได้...
อยากจะลุกขึ้นปลดล็อกประตูแล้วหนีออกไป แต่ทำไม่ได้
พี่โอ๊ต: ความเป็นตัวแก้วมันทำให้พี่หวั่นไหวโดยไม่เคยรู้ตัว รู้อีกทีก็ตอนที่เป๊ปสารภาพความจริงไปแล้ว เตรียมตัวไปสารภาพวันจันทร์...แต่พอเป๊ปมันบอกว่าแก้วมีแฟน แวบแรกพี่ถอดใจ...แต่พี่ไม่เคยถอดใจจนวินาทีสุดท้าย แก้วเชื่อมั้ยว่าพี่คิดจะแย่งแก้วมาจากไอเตี้ยนั่น!
เรา: กรุณา...ให้เกียรติฟรานด้วย
พี่โอ๊ต: พี่บังเอิญเห็นแก้วเดินกลับกันไอ...ฟรานเฟินอะไรนั่นเมื่อวันอังคาร พี่จะไม่โวยวายว่าพี่ห่วยกว่ามันตรงไหน แต่มันทำใจไม่ได้ โธ่เว้ยไอเชี่ยโอ๊ต หยุดความคิดชั่วๆ สักที!!
สิ่งที่เราไม่คิดว่าเราจะได้เห็น...พี่โอ๊ตเองก็ร้องไห้ ทั้งหน้าและขอบตาแดงก่ำ
เรานั่งมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าผ่านม่านน้ำตาเลือนราง รวบรวมแรงจนสามารถลุกขึ้นยืน
เรา: การกระทำของพี่ทำให้แก้วเกลียดพี่ยิ่งกว่าวันที่รู้ว่าพี่โกหกแก้วซะอีก...ทำไมพี่มันเหี้ยแบบนี้วะ!!!
พี่โอ๊ตถอยชิดกำแพงอีกฝั่งเมื่อเราเริ่มสาวเท้าเข้าไปทุบสุดแรง ต่อให้เป็นลมคาห้องน้ำจนถึงวันจันทร์ก็ยอม คนข้างหน้าไม่แม้จะยกมือขึ้นป้องกันตัว ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อให้เราทุบ ทุบจนพอใจ...จนแขนไร้แรง แล้วเราก็ยืนร้องไห้
เรา: แก้วเคยเป็นแฟนคลับพี่กับพี่พิ้งค์ตอนแก้วอยู่ ม.1 เคยร้องไห้เสียใจตอนที่รู้ว่าพวกพี่เลิกกันแล้วพี่พิ้งค์ย้ายไปต่อ ม.4 ที่อื่น พี่เคยเป็นไอดอลของแก้ว...จนกระทั่งวันนั้น!!! พี่ทำแบบนี้ใช่มั้ย พี่พิ้งค์ถึงหนีพี่ไป! อึก...แฟนคลับพี่แม่งน่าสงสารฉิบหาย! ที่หลวมตัวมาปลื้มผู้ชายหน้าหล่อใจหมา
พี่โอ๊ต: แก้ว
เรา: ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกนะ ออกไป!!!
พี่โอ๊ต: พี่...ขอ...
เรา: ถ้าไม่ไปก็ถอย!
เราตัดสินใจปลดล็อกประตูและพาตัวเองออกไปจากที่แห่งนี้ จะนั่งรอคนมาช่วยก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้ออกไป พอ! พอกันที ไม่เคยรู้สึกเกลียดใครได้เท่านี้เลยจริงๆ
ดรีม: อ้าว นึกว่าตายในส้วมไปแล้ว พิมพ์มันรีบมันเลยกลับก่...เฮ้ย มึงเป็นไร
เรา: *โผกอดดรีม มีออยเดินเข้ามาลูบหัวเรางงๆ* พี่โอ๊ต...ไม่ ไอโอ๊ต กูรู้แล้วทำไมพิมพ์ถึงไม่เรียกมันว่าพี่ คนอย่างมันไม่มีอะไรให้นับถือเลย
ออย: กูจะไม่ถาม กูจะยืนอยู่ตรงนี้ข้างๆ มึง แค่มึงบอกว่าไอโอ๊ตมันทำร้ายก็พอจะเข้าใจละ ร้องให้พอ ไปล้างหน้าล้างตา แล้วกูจะไปส่งมึงที่รถพ่อ
ในที่สุดเราก็นึกได้ว่าที่พิมพ์ฺไม่เรียกโอ๊ตว่าพี่...เพราะพี่พิ้งค์เป็นพี่สาวแท้ๆ ของพิมพ์
ดรีม: เออ ดีขึ้นเมื่อไหร่ค่อยคุยกัน
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากระโปรงดังขึ้น เราสามคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนที่เราจะตัดสินใจหยิบออกมาดู ทีแรกคิดว่าเป็นโอ๊ต...แต่เป็นพ่อนั่นเองที่โทรมา เราเสียงสั่นขนาดนี้คงคุยกับพ่อไม่ได้ เลยส่งมือถือให้ดรีมถือเอาไว้แทน
เรา: บอกพ่อว่ากูไปขี้
ดรีม: *กดรับ* สวัสดีค่ะพ่อแก้ว อ๋อ แก้วไปอึ๊ค่ะ สักพักเดี๋ยวออกไปนะคะ ค่ะๆ ดรีมค่ะพ่อ ค่ะ หวัดดีค่ะ *วางสาย*
ดรีมส่งมือถือให้เราคืน เราสามคนยืนอยู่ตรงนั้นสักพัก พาเราไปล้างหน้าแล้วเดินไปส่งจนถึงหน้าประตูตามที่ตกลงกันไว้
...ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ
เย็นวันนั้นพอเรากลับบ้าน โอ๊ตก็กระหน่ำโทรซะจริง แต่เราไม่อยากจะรับ เลยทิ้งให้เป็นมิสคอลสักยี่สิบสาย สงสัยคงนึกได้ว่าโทรมาก็เปล่าประโยชน์ สุดท้ายก็ส่งข้อความขอโทษตามมาทีหลัง แน่นอน เราไม่ได้ตอบกลับไป
เสาร์อาทิตย์ผ่านไปอย่างเลื่อนลอย...
วันจันทร์เป็นวันที่เราต้องมาโรงเรียนเพื่อสอบ โรงเรียนเราจะแบ่ง ม.ต้นกับ ม.ปลายสอบคนละวัน จะได้ไม่วุ่นวาย วันนั้นเราเห็นพวกพี่เป๊ปกับเพื่อนอีกโขยงมาวอแวหน้าห้องพักครูหมวดวิทย์ น่าจะมาเคลียร์งาน ...ไร้เงาผู้ชายคนนั้น
ฟราน: มองหาใครอะ (ฟรานยังไม่รู้ว่าเมื่อวันศุกร์เราเจออะไรมา เราเองก็ไม่อยากจะบอกฟรานทุกเรื่องแล้ว ปล่อยให้มันจบในตัวดีกว่า เหนื่อยใจ )
เรา: เปล่า
ฟราน: อือ งั้นก็ไม่เป็นไร นึกว่ามองหาโอ๊ต
เรา: เค้าจะมองหามันทำไม =_= (ตอนนั้นขึ้นนิดๆ)
ฟราน: ทำไมต้องโมโหด้วย เอ้อ สงสัยอยู่ฝ่ายปกครอง ดี จะได้ไม่ต้องเข้ามาเจอแกไง
เรา: ติดอยู่ฝ่ายฯ?
ฟราน: ยังไม่ได้ยินเหรอ เค้าลือหึ่งเลยเมื่อเช้าว่าเย็นวันศุกร์อะ มันพารุ่นน้องไปป้าบๆๆ ในห้องน้ำตรงนู้น (ชี้ไปที่จุดเกิดเหตุ)
ฮือ ถึงว่าบางคนก็มองหน้าเราแปลกๆ ตอนที่เดินเข้ามาโรงเรียนเมื่อเช้า เห็นรุ่นพี่ซุบซิบอะไรกันก็ไม่รู้ แต่ส่วนใหญ่ก็ส่ายหัว หวังว่าคงไม่ได้พูดถึงฉันหรอกน้าา
ฟราน: เค้าเดาว่ามันอกหักจากแกว่ะ เลยหาคนไประบาย เลือกสถานที่หน่อยก็ดีมั้ง
เรา: *หยิกแขนฟราน* เฮ้ย พูดเบาๆ
...เพราะเรากำลังเดินผ่านห้องพักครูที่กลุ่มพี่เป๊ปซี่ยืนอยู่ แหงล่ะ มองมาที่เรา เอ้ย มองมาที่ฟรานเป็นตาเดียวเลย หนูไม่เกี่ยวนะหนูไม่เกี่ยว
วันสอบผ่านไปอย่าง เอ่อ...อธิบายไม่ถูก รู้แต่ว่าเหนื่อย
พอออกจากห้องสอบพร้อมหน้าพร้อมตา พวกเราห้าคนก็เตรียมตัวไปดูหนังกันต่อ คราวนี้แม่ข้าวเหนียวอนุญาตนะ จริงๆ บ้านนี้ก็ไม่ได้หวงลูก ข้าวเหนียวก็ไม่ได้ทำตัวคุณหนู แค่เรียนเก่งกว่าพวกเราโฮกๆ ตารางเรียนเลยแน่นเอี้ยดจนไม่มีเวลาไปไหนด้วยกัน แค่นั้น
พอมีเวลาทั้งที แม่ข้าวเหนียวก็เลยจะพาพวกเราไป โอ้ส ต้องสงบปากสงบคำละ -.-
เรื่องแออัดไม่ใช่ปัญหา ข้าวเหนียวขับฟอร์จูนเนอร์ เลยพอจะมีที่ให้หนีบฟรานไปอีกคน
พอส่งพวกเราลงหน้าโรงหนังแล้ว แม่ข้้าวเหนียวก็กลับโรงเรียนเหมือนเดิม กำชับพวกเราไว้ว่าเสร็จเมื่อไหร่ให้ข้าววอทส์แอปไปบอก จะมารับไปส่งบ้าน
พิมพ์: เรื่องโอ๊ตที่ข้าวบอกไว้ที่โรงเรียนล่ะ? ฟรานไปซื้อตั๋วให้หน่อย เอาบัตรลดไปด้วย บอกจองไว้แล้วหกที่ ชื่อดรีม
ฟราน: โอเคๆ *เดินถือบัตรกับตังค์ที่รวมกันแล้วไปที่เคาน์เตอร์*
ข้าวเหนียว: อ๋อ ฟรานไปแล้วใช่มั้ย
ดรีม: ไปแล้ว
ข้าวเหนียว: คือวันสอบวันแรก พี่โอ๊ตมาส่งงานกับพวกพี่เป๊ปซี่น่ะแหละ แต่แม่กักตัวพี่โอ๊ตมาคุย เค้าอยู่ในห้องฝ่ายปกครองพอดีรอแม่พาไปกินข้าว พี่โอ๊ตสารภาพว่าเกิดเรื่องขึ้นจริง แต่ฝ่ายหญิงไม่ใช่คนในโรงเรียน พี่โอ๊ตพาคนนอกมา โชคดีที่แถวนั้นไม่มีกล้องวงจรปิด -0-
เรา: โอย รอดตัวไป = =
ข้าวเหนียว: แม่ก็เลยจะเรียกพ่อแม่พี่โอ๊ตมา เหมือนพ่อแม่จะรู้เรื่องแล้ว อาจจะต้องให้พี่แกไปต่อ ม.5 ที่อื่น เอ่อ ก็ไล่ออกนั่นแหละ ขึ้นอยู่กับ ผอ.
ออย: ขนาดนั้นเลยเหรอวะ?
ข้าวเหนียว: ออยต้องเข้าใจดิ มันไม่ใช่เรื่องเตะหมาด่าเด็กนะ ...พี่แกบอกว่าฝ่ายหญิงเป็นเด็กโรงเรียนอื่นนี่คือต้องการปกป้องแก้วปะ?
เรา: ขนาดนั้นเลยเหรอวะ?
ออย: ไอแก้วก๊อปกู TOT
ดรีม: เออ แก้วเล่าให้ฟังอยู่ว่าพี่โอ๊ตบอกว่าชอบมัน
พิมพ์: เมื่อเช้ากูเดินผ่านพวกแอม มันก็สงสัยอยู่ว่าผู้หญิงคนนั้นใช่แก้วมั้ย คือมันคงเห็นโอ๊ตตามจีบแก้วอะ แต่สุดท้ายก็สรุปกันว่าไม่ใช่...เออ น่าคิด
อืม น่าคิดจริงๆ
แต่ต่อให้บอกว่าทำกับเราเพราะอารมณ์ชั่ววูบ หรือที่บอกว่าผู้หญิงไม่ใช่เด็กในโรงเรียนก็เพราะว่ารัก มัน-โคตร-จะ-ฟัง-ไม่-ขึ้น!
กลายเป็นว่าเราเกลียดพี่โอ๊ตไปโดยสมบูรณ์แบบ...
▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲▲
เอาเป็นว่าเรื่องนี้จบบริบูรณ์แล้วนะ 5555555 มีบทสรุปหลังจากนั้นชัวร์ =w=
- พี่โอ๊ตย้ายไปต่อ ม.5 ที่อื่นจริงๆ โดยที่ตัวผู้ถูกกระทำก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไป ทั้งโรงเรียนก็รู้กันแค่ว่าเป็นคนนอก
- กลุ่มเพื่อนพี่โอ๊ตยังอยู่โรงเรียนเดิม
- ฟรานแก้วก็จบแบบ Happy Ending ตอนแรกว่าจะเขียนต่ออีกหน่อย แบบให้ฟรานไปเรียนพิเศษแล้วเจอสาวคอนแวนต์มาจีบ ฟรานไปแลกเปลี่ยน เจอนักเรียนไทยที่ไปพร้อมกัน คลิกกัน แอบคบกัน สุดท้ายเลิกกับแก้ว แก้วไปต่อที่อื่นงี้ (หมดเปลือก -0-) แต่คือเรื่องมันก็จะออกมาซ้ำๆ คือมีมือที่สามสี่ห้า น่าเบื่อ 5555 เรื่องมันก็ไม่ได้หวือหวาด้วย เลยคิดว่า อืม จบแค่นี้แหละ
อีกอย่างเราว่าเราอัพยาวไป แต่ตอนพิมพ์มันมันส์จริงๆ 5555 คนคอมเมนต์น้อยลงด้วยแฮะ สมมติฐานของเราจริงใช่มั้ย TT
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่ะ เรายังไม่ได้หนีไปไหน อาจจะกลับมาดูกระทู้นี้อีก อยากทิ้งท้ายอะไรไว้ก็ได้ ถ้าตอบได้ก็จะตอบฮับ 555555
สวัสดีจ้า
เราพยายามมาเม้นทุกครั้งที่จขกท.อัพน้า แต่บางทีไม่ได้เข้ามาง่า แล้วอีกอย่างเราก็ชอบเรื่องที่จขกท.แต่งนะ มันสนุกจริงๆไม่งั้นเราไม่มาเม้นรอจขกท.มาต่อหรอก สู้ต่อไปนะจขกท.คราวหน้าเอาวายบ้างก็ดีนะอิอิอิ
เป็นสมาชิกอยู่แล้ว ลงชื่อเข้าใช้ระบบ
ยังไม่ได้เป็นสมาชิก สมัครสมาชิกใหม่
หรือจะลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google หรือ Facebook ก็ได้
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Facebook
ลงชื่อเข้าใช้ระบบด้วย Google